________________
ભક્તિવાન શ્રાવકોએ સ્થાપિત કર્યો, અને નય નય નંદ્રા, નય નય ભદ્દા એ શબ્દોના એકસરખા ધ્વનિએ આકાશ શબ્દમય કરી દીધું. મહારાજશ્રીના પંચત્વપ્રાપ્તિના સમયથી માંડીને ચતુર્વિધ સંઘને જે દિલગીરી થતી હતી તેનું વર્ણન કરી શકાય એમ નથી, પરંતુ એ દિલગીરી બીજાઓ સાંભળે તેવા રુદનના શબ્દોયુક્ત નહોતી; માત્ર અંતઃકરણની જ હતી. સૌનાં મુખારવિંદો કરમાઈ ગયેલાં અને શોકસમુદ્રમાં નિમગ્ન થયેલાં જણાતાં હતાં. શ્રાવકસમુદાય મહારાજશ્રીના દેહને શોકગર્ભિત મહોત્સવ કરતાં કરતાં દાદાસાહેબની વાડીમાં લઈ ગયો. ત્યાં ચંદનાદિ કાષ્ટો વડે મહારાજશ્રીના દેહને અગ્નિસંસ્કાર કરવામાં આવ્યો. પુષ્કળ ઘૃત, કર્પૂરાદિ પદાર્થો ચિતાગ્નિમાં સિંચ્યા. મહારાજશ્રીના દેહની સાથે ભક્તજનોના અંતઃકરણમાં પણ વિયોગાગ્નિ પ્રજ્વલિત થઈ રહ્યો હતો.
“હવે આપણને હિતશિક્ષા કોણ આપશે ? ઉન્માર્ગે જતાં પાછા કોણ વાળશે ? કોઈ બાબતમાં શંકા પડશે તો ગુરુમહારાજ ! કહીને કોને પૂછવા જશું ? પુત્રવત્ વાત્સલ્ય ભાવથી એક પ્રશ્નના ઉત્તરમાં અનેક બાબતો કોણ સમજાવશે ? અહો ! આ બધી ખામી કોણ પૂરી પાડશે ? કદી બીજા મુનિરાજ પૂર્વોક્ત બાબતોમાં મહારાજશ્રીની ખામી ન જણાય તેમ કરવા હિતબુદ્ધિથી પ્રયત્ન કરશે, પરંતુ આપણા હૃદયમાં મહારાજશ્રીના વિરહ વડે પડેલો ઘા તેઓ રૂઝવી શકશે નહીં. આવા પ્રતાપી, શાંત પ્રકૃતિવાળા,
૭૯
