________________
આત્મા કર્મનો કર્તા છે. કર્મનો ભોક્તા છે.
તમે ભગવાનની ભક્તિ કરો અને તરત તમને સુખ મળી જશે. તમારું દુ:ખ કપાઈ જશે. તે માટે ભગવાનને કશું જ કરવું નહિ પડે.
આટલું સમજ્યા પછી અજૈનોની જેમ જૈનો પણ ઈશ્વરમાં કર્તૃત્વનો આ રીતે - વ્યવહારનયથી - સ્વીકાર કરી શકશે; અને બોલી શકશે; (૧) જીવ ! તું શીદને ચિંતા કરે, હિરને કરવું હોય તે કરે; જે ગમ્યું દેવ જગદીશને તેહ તણો ખરખરો ફોક કરવો. તિથયા ! મે પક્ષીયન્તુ ।
હે ભગવંતો ! મારી ઉપર કૃપા કરો.
Oh God ! Save me.
તું હી ત્રાતા, તું હી વિધાતા, તું જગ તારણહાર.. તુમ નામે ભવપારા !
“તું જ અમારા સ્વર્ગ-નરકનો દાતા છે.”
૯૯
દરિસણ દુર્લભ, સુલભ, કૃપા થકી....
Let God do : ભગવાનને જે કરવું હોય તે કરે.
હવે જો અરિહંત ભગવાન જ બધું’ કરે છે તો જૈનોએ પણ ગમે
તે રીતે - (ના નિરુપચરિતનયથી નહિ.) ઈશ્વરનું સુખદુઃખમાં કર્તૃત્વ સ્વીકાર્યું તો હવે તેનામાં જૈનોને રસ જાગવો જોઈએ.
જ્યાં સ્વાર્થ સધાતો દેખાય ત્યાં રસ જાગે... પછી ત્યાં ધ્યાન ચોંટે.
તન્મય થવાય.
જો અરિહંત, અરિહંત, અરિહંત બોલવાથી (નામનિક્ષેપો), જો અરિહંતની મૂર્તિનું ધ્યાન ધરતાં સાચા અરિહંત સાથેનું અનુસંધાન થવાથી (સ્થાપનાનિક્ષેપો), જો તેમના જીવન-પ્રસંગોનું ધ્યાન કરવાથી (દ્રવ્યનિક્ષેપો), જો ધ્યાનથી અરિહંતમય બનીને ‘અરિહંત’ બની જવાથી (ભાવનિક્ષેપો), અશુભ કર્મક્ષય થઈને દુઃખનાશ અને દોષનાશ થતો હોય, અને શુભ કર્મનો બંધ થઈને અનાસક્ત સુખની જબ્બર પ્રાપ્તિ થતી હોય તો “તે બધું મને ભગવાને આપ્યું.” એવું સ્પષ્ટ રીતે કેમ ન કહેવાય ? આ રીતે ઈશ્વરકત્વ જૈનોએ શા માટે અસંદિગ્ધ રીતે ન સ્વીકારવું જોઈએ ? અજૈનોથી ઈશ્વરકત્વ જે રીતે સ્વીકૃત બન્યું છે તેમાં ઘણી આપત્તિઓ આવે છે. આમાં એમાંની એક પણ આપત્તિ ઊભી
