________________
મળત નહિ; જે થયું તે સારું જ થયું -આવાં વિચારમાં ને વિચારમાં તેઓ સસરાના ઘરે પહોંચ્યા. ત્રણ દિવસના ઉપવાસ છે. આટલો પગે પ્રવાસ કરી આવ્યા છે. થાક અને ભૂખનો પાર નથી. પરન્તુ ઘરમાં પણ કોઈ આવકારતું નથી. ત્યાં ખાવાપીવાની વાત જ ક્યાંથી હોય? ઘરની બહાર ખુલ્લામાં તેઓ બેઠા છે. તેમના સસરા અને સાળાઓ જ્યારે આવ્યા ત્યારે તેમની સાથે થોડું-ઘણું જમી લીધું. એ પણ આદર અને બહુમાન વિના. જમ્યા બાદ સસરાએ પૂછયું ક્યારે જવાના છો?' ત્યારે તેમણે કહ્યું, “સવારે'ત્યારે સસરાએ કહ્યું કે “વહેલી સવારે જ જજે ! નહિ તો તડકો લાગશે' તે વખતે તેમણે કહ્યું કે તેમ જ કરીશ” રાતે ઓસરીમાં જ ઊંધીને સવારે તેમણે પોતાના ઘર તરફ પ્રયાણ કર્યું.
માર્ગમાં એ જગ્યા આવી કે જ્યાં તેમણે મુનિ ભગવન્તને દાન આપ્યું હતું. ક્ષણવાર એ જગ્યામાં બેસી મુનિ મહાત્માને વહોરાવ્યાની વાતનું અનુસ્મરણ કરતાં ખૂબ જ આનંદ થયો. ત્યાંથી ઘર તરફ જતી વખતે તેઓને વિચાર આવ્યો કે આ સાત દિવસમાં ઘરે દેવું થયું હશે. મળ્યું તો કાંઈ નથી. તેથી અહીં રહેલા ગોળ-ચોરસ સુંદર આકારવાળા થોડા પથ્થર લઈ જાઉં! જે વ્યાપારી લોકોને વજનના માટે ઉપયોગી હોવાથી તેને વેચીને થોડું-ઘણું દેવું દૂર કરી શકાશે. નહીં વેચાય તો મુનિ ભગવન્તને દાન આપ્યાની પુણ્યભૂમિનું અનુસ્મરણ (યાદગીરી) બની રહેશે-એમ ચિંતવી પોતાની અનુકૂળતા મુજબ જેટલા પથ્થર લેવાય એટલા લીધા અને માથે ઊંચકીને આગળ ચાલવા માંડ્યા.
