________________
બીજે દિવસે મધ્યાહને પારણું કરવા માર્ગમાં એક નદીના કિનારે બેઠા. એ વખતે તેમને વિચાર આવ્યો કે “કોઈ સાધુમહાત્માનો યોગ મળે તો તેઓશ્રીને દાન આપી (વહોરાવીને) પારણું કરું !” સદ્ભાગ્યે એટલીવારમાં તો માસક્ષમણ (૩૦ ઉપવાસ) ના પારણે (પૂર્ણ થયે) સાધુ મહાત્મા ત્યાં પધાર્યા, જેમને એ પૂર્વે ગામમાં પાણી મળ્યું હતું; પરન્તુ ભિક્ષા (અન્ન) મળી ન હતી. એ મહાત્માને શ્રી ગુણસાર શ્રેષ્ઠીએ પોતાની પાસેનું બધું જ ભાતું વહોરાવી દીધું. શેઠનો વિનય, બહુમાન અને ભાવનાદિને જોઈને મહાત્માએ પણ તે લઈ લીધું. ત્યાર બાદ મહાત્મા તો અન્યત્ર વિહાર કરી ગયા.
આ બાજુ શ્રી ગુણસાર શ્રેષ્ઠી પાસે હવે પારણા માટે કાંઈ જ ન હોવાથી તેમણે છઠ (ર ઉપવાસ) નું પચ્ચકખાણ (પ્રતિજ્ઞા) કર્યું. આ રીતે મહાત્માને આપેલા દાનથી તેઓ ખૂબ જ આનંદિત બની, તેની મનમાં અનુમોદના કરતાં કરતાં આગળ ચાલવા લાગ્યા. અનુક્રમે તેઓ સસરાના ગામે પહોંચ્યા. બજારમાં સસરાની દુકાન ઉપરથી જતી વખતે સસરાએ અને સાળાઓએ તેમને જોયા. આમ છતાં તેઓએ જાણે જોયા જ નથી એવો વર્તાવ કર્યો. અને ઉપરથી પરસ્પર સૂચના આપી કે તેને મોટું ના આપવું, નહિ તો તે ગળે પડશે.” આ બધું શ્રી ગુણસાર શ્રેષ્ઠીની ધારણા મુજબનું જ હતું, નવું ન હતું. મનમાં તેઓને લાગ્યું કે પત્નીના આગ્રહના કારણે હું અહીં આવ્યો તે સારું ના કર્યું. પોતાનું મહત્ત્વ ગુમાવ્યું,' સાથે એમ પણ લાગ્યું કે હું અહીં આવ્યો ન હોત તો મુનિભગવન્તને દાન આપવાનો લાભ
–૨૨)
