Nyayasamucchaya

SR No.: 008446
Original Sutra Author: N/A
Author: Lavanyasuri
Publisher: Vijaylavanyasurishwar Gyanmandir Botad
Total Pages: 206
Language: Sanskrit
Classification: Book_Devnagari & Philosophy
File Size: 10 MB

Page 41

न्यायार्थसिन्धु तरङ्गकलितो न्यायसमुच्चयः ।
संशिनोऽपि निर्देशः कर्तव्यः, साधक निवर्त के कारकसंशं भवतीति अकथितशब्दः, अप्राधान्यं च प्रधानभिन्नत्वमेव, न तु वर्जितवक्तव्यम्" इति, अयमाशयः यद्यपि “अपायेऽवधिरपादानम्" | प्राधान्यकत्वम्, प्रधानत्वसंभावनावत्यपि लोकेऽप्रधानशब्दप्रयो[२. २. २९.] इत्यादौ संज्ञिनोऽवध्यादयो निर्दिश्यन्त एव | गात् । अत्र चेप्सिततमत्वात् पन्थाः प्रधानं, न पुत्रो नापि तथापि क्रियाहेतुत्वेन विशिष्टोऽवधिः संज्ञी वक्तव्य इति; तथा ब्राह्मण इति, अकथितशब्दस्याप्रधानत्वपरत्वे ब्राह्मणस्याप्यकथि5 च यत् क्रियायाः साधकमवभ्यादि तत् कारकसंझं सदपादनसंज्ञ तत्वेन कर्मत्वं प्राप्नोति कारकसंज्ञाया विशिष्टविषयत्वाभावे। एव- 45 भवतीति फलति । अन्यथानुपपत्तिप्रदर्शनकार्तिकम्-इतरथा माक्षेपान्तरमायाह-"अपादानं च वृक्षस्य पर्ण पतति" इति, ह्यनिष्टप्रसङ्गो ग्रामस्य समीपादागच्छतीत्यकारकस्य" इति, तद्भा- | तद्भाष्यम्-"अपादानसंज्ञा च प्राप्नोति, क? वृक्षस्य पर्ण पतति" ध्यम्-इतरथा ह्यनिष्टं प्रसज्येत, अकारकस्याप्यपादानसंज्ञा प्रस- | इति । अयमाशयः-पूर्वोक्त ग्रामस्य समीपादागच्छतीत्यत्र समीप
ज्येत, क ? प्रामस्य समीपादागच्छति" इति । अयमाशयः- | स्थावधेः सत्त्वाद् ग्रामस्यापादानसंज्ञाऽभावेऽपि वृक्षस्य पर्ण पत10 क्रियायां साधकं कारक सदपादान संशं भवतीत्यनुक्ताववधिः | तीत्यत्रान्यस्याक्धेरभावाद् वृक्षस्यापादानसंज्ञा स्यादेवेति । एत-50 कारकसंज्ञमपादानसंज्ञं च भवतीत्यर्थों लभ्यते, तथा च यथा त्समाधानवार्तिकम् - "न वाऽपायस्याविवक्षितत्वात्" इति, तद्भायो वृक्षशाखायाः पतति वृक्षादप्यसौ पततीति, तथा यो ग्राम- ध्यम्-"न वा एष दोषः, किं कारणम् ? अपायस्याविवक्षितत्वात्, समीपादागच्छति प्रामादप्यसावागच्छतीति प्रामस्याप्यपायावधि- | नानापायो विवक्षितः, किं तर्हि ? सम्बन्धः, यदा चापायो विव
त्वेनापादानत्वं स्यात् ; क्रियासाधकमित्युक्ती चागमेन निवर्तक- | क्षितो भवति, भवति तदापादानसंज्ञा, तद्यथा-वृक्षात् पर्ण पत15 स्वाभावादेव न दोषः, ग्रामस्य समीपविशेषणत्वेनासाधकत्या- तीति । सम्बन्धस्तु तदा न विवक्षितो भवति, न ज्ञायते कङ्कस्य 55 दिति । आक्षेपप्रतिक्षेपभाष्यम्-"नैष दोषः, नात्र ग्रामोऽपाय- वा कुररस्य वा" इति । अयमाशयः - वृक्षस्य पर्ण पततीत्यनेन युक्तः, किं तर्हि ? समीपम् , यदा च ग्रामोऽपाययुक्तो भवति, वाक्ये वृक्षसम्बन्धित्वमेव पर्णे विवक्षितं, न तु वृक्षस्यापायावधिभवति तदापादानसंज्ञा, तद्यथा-ग्रामादागच्छतीति" इति । अत्र त्वम्, यदा चावधित्वं विवक्ष्यते तदाऽपादानसंज्ञा भवत्येवेति
कैयटः “समीपविशेषणत्वेनोपादानादेव ग्रामस्यापाययोगो | नात्र दोष इति । एवं सति ब्राह्मणस्य पुत्रं पन्थानं पृच्छतीत्य20 नास्ति, स हि संश्लेषपूर्वकः, संश्लेषश्च सन्नसन् वा बुद्धया | त्रोक्त दोषं पुनः स्मारयति [भाष्ये ]-"अयं तर्हि दोषः-कर्म-60
कल्प्यते, स च ग्रामसमीपस्यैव विवक्षितो न ग्रामस्येत्यर्थः । संज्ञाप्रसङ्गश्चाकथितस्य ब्राह्मणस्य पुत्रं पन्थानं पृच्छति" इति । ग्रामात् सभीपादिति चोक्त वस्त्वन्तरापेक्ष ग्रामस्यैव सामीप्य आक्षेपबाधकभाष्यम्-"नैष दोषः, महतीयं संज्ञा क्रियते 'कारक' प्रतीयते, न तु प्रामापेक्षमस्य सामीप्यम्" इति । तत आक्षेपा- | इति, संज्ञा च नाम यतो न लघीयः; कुत एतत् ? लघ्वर्थ हि
न्तरवार्तिकम्-“कर्मसंज्ञाप्रसङ्गोऽकथितस्य ब्राह्मणस्य पुत्रं पन्थान संज्ञाकरणम्, तत्र महत्याः संज्ञायाः करणे एतत् प्रयोजनमू25 पृच्छतीति" इति। तद्भाष्यम्-कर्मसंज्ञा च प्राप्नोत्यकथितस्य, व? | अन्वर्था संज्ञा यथा विज्ञायेत-करोतीति कारकम्" इति। अय-65 ब्राह्मणस्य पुत्रं पन्थानं पृच्छत्तीति । आक्षेपबाधकभाष्यम्-"नैष | माशयः-अन्वर्था हि संज्ञा महती संज्ञोच्यते, संज्ञायाः संक्षेपेण दोषः, अयमकथितशब्दोऽस्त्येवासंकीर्तिते वर्तते, तद्यथा-कश्चित् | कथनमेव प्रयोजन मिति 'टि-घु-म' आदिसंज्ञावत् लघ्वी काचित् कञ्चित् संचक्ष्याह-असावत्राकथितः-असंकीर्तित इति गम्यते" संज्ञा कृता स्यात्, सा च न कृतेति कारकमिति महासंज्ञाकरणाइति । अयमाशयः-ब्राह्मणस्य पुत्रं पन्थानं पृच्छतीस्यत्राकारकस्या- दनुमीयते यत्-क्रियानिवर्तकत्वरूपविशेषयुक्ता अवध्यादयः 30 कथितत्वेन [पाणिनीयेऽप्रधानकर्मणो ह्यकथितत्वं समाश्रित्य | संज्ञित्वेन निर्दिष्टा इति । तथा च ब्राह्मणस्य क्रियानिवर्तकत्वरूप-70
"अकथितं च" [पा. सू. १.४.५१.1 इत्यनेन कर्मसंज्ञा | कारकत्वाभावेन न कर्मत्वमिति । इत्थं कारकाधिकारस्य संज्ञाविधीयते] कर्मसंज्ञा स्यात्, इति शङ्का, तत्राकथितशब्दस्या- | धिकारत्वं संसाधितम्, कारकपदस्य क्रियासाधकपरत्वमिति च संकीर्तितपरत्वेनासंकीर्तितत्वं च वर्जितत्वं, वर्जनं च प्रसक्तस्य महासंज्ञया साधितम्, एतेन च प्रबन्धेन कारकाणां विवक्षा
सजातीयस्यैव भवतीति कारकस्यैव कर्मसंज्ञा भवति, न तु | धीनत्वमित्यपि स्पष्टमेव प्रतिपादितम्, इतोऽग्रे च प्रतिकारक 35 ब्राह्मणस्य पुत्र प्रतिविशेषणस्येति न दोष इत्युत्तरम् । पुनराक्षेप- क्रियाकर्तृत्वं कथमिति शोभनतया प्रदर्शितं, तच्चान्ततः कार-75
साधकभाष्यम्-"अस्त्यप्राधान्ये वर्तते, तद्यथा-'अकथितोऽसौ काणां विवक्षाधीनत्वमित्यर्थपर्यवसाय्येव भवतीति तावानेवांशो ग्रामे, अकथितोऽसौ नगरे' इत्युच्यते यो यत्राप्रधानो भवति, विलिख्यते । सर्वत्रापि कारके यथाकथञ्चित् कर्तृत्वं विद्यत एवेति तद्यदा अप्रधानेऽकथितशब्दो वर्तते तदैष दोषः “कर्मसंज्ञाप्रस- | प्रदर्शिते सर्वस्यापि कर्तृसंज्ञा कुतो नेत्याशङ्कायां समाधानवार्ति
नोऽकथितस्य ब्राह्मणस्य पुत्रं पन्थानं पृच्छति" इति । अयमा- | कम्-"न वा स्वतन्त्रपरतन्त्रत्वात् तयोः पर्यायेण वचनं, वचना40 शयः-'अयमत्र प्रामेऽकथित इति लौकिकप्रयोगेणाप्राधान्यवाची । श्रया च संज्ञा" इति, तद्भाष्यम्-"म वा एष दोषः, किं कार-80