________________
सिद्धान्तं संस्कृतं कर्तुमिच्छन् संघ व्यनिज्ञपत् । प्राकृते केवलज्ञानिभाषितेऽपि निरादरः ॥ ११०
यदि (इदं) विश्रुतमम्माभिः पूर्वेषां संप्रदायतः । चतुर्दशापि पूर्वाणि संस्कृतानि पुराऽभवन् ॥ ११४ प्रज्ञातिशयसाध्यानि तान्युच्छिन्नानि कालतः। अधुनैकादशाङ्गचस्ति सुधर्मस्वामिभाषिता ॥ ११५ बालस्त्रीमूढमूर्खादिननानुग्रहणाय सः । प्राकृतां तामिहाऽकार्षीदनास्थाऽत्र कथं हि वः " ॥ ११६ अर्थात् “ सिद्धसेन दिवाकर नामना सुप्रसिद्ध जैनाचार्य प्राकृत जैन आगमोने संस्कृतमा करवानी इच्छा करी" आटलुं जणाबी ग्रंथकार पोताना तरफथी वधु जणावतां कहे छ के, “ बाल, स्त्री, अने मूर्ख वगेरेनी सगवडताने माटे पूर्व पुरुषोए-सुधर्मस्वामिए-ए आगमोने प्राकृतमा रच्यां छे, तो एमां आपणे शामाटे अनास्था करवी ?"
" यत उक्तमागमे " अर्थात् ' आगममां कर्तुं छे के' एम लखीने श्रीविजयानंदसूरि पोताना तत्त्वनिर्णयप्रासादमा जणावे छे के,
मुत्तूण दिविवायं कालिय-उकालियंगसिद्धंतं ।
थीबालवायणत्थं पाययमुइयं निणवरेहिं ॥ अने साथे हरिभद्रे उद्धरेलो श्लोक पण टांके छे. (खरी रीते तो आ प्राकृत गाथाने हरिभद्रनी पहेला ज मूकवी जोइए पण मने एनुं मूळ स्थान न जडवार्थी एना उध्धृत करनारना काळक्रममां एने मूकवामां आवी छे.)
अनुयोगद्वार सूत्रमा जणान्युं छे के, " सक्कया पायया चेव भणिइओ होति दोणि वा"
(पृ. १३१ समिति)