Swopagnyashabda maharnavnyas Bruhannyasa Part 2

SR No.: 008410
Original Sutra Author: Hemchandracharya
Author: Lavanyasuri
Publisher: Jain Granth Prakashak Sabha
Total Pages: 580
Language: Sanskrit
Classification: Book_Devnagari & Grammar
File Size: 19 MB

Page 382

न्यायार्थसिन्धु-तरङ्गकलितो न्यायसमुच्चयः। [प्रथमोल्लासे न्यायः ३४ ]
निष्पक्षस्य 'प्या' इत्यस्यैकजातीयमाता-पितृनिष्पन्नपुत्रस्यैक- | वृक्षे शाखा-बलाकयोरिवेति प्रश्नः । [तत्रोत्तरम्-1 एकान्तस्तत्रो-40 जातीयत्ववत् प्रत्ययद्वयसम्पसस्य तस्य प्रत्ययवानपायात् ।। पलब्धेरिति । ननु यदेव संशयनिमित्तं स एव कथं निश्चयहेतुः ।, तथा चाभेदनिर्देश विनाऽपि संपूर्णस्यादेशः सिद्ध एवेति ! उच्यते-सामर्थ्यादवधारणमाश्रीयते-तत्रैवोपलब्धेरिति, अवयवज्ञापितेऽप्यस्मिन्नशे न तस्य चारितार्थ्यमिति चेत् ? अत्रोच्यते- स्तत्रैवोपलभ्यते, अनवयवस्तु तत्र चान्यत्र च । ननु वकारस्य 5 प्यस्य प्रत्ययादेशत्वेन प्रत्ययस्वे सत्यपि 'प्या' इत्यस्य प्रत्यय- वन-वण-वृक्षादिषु बहुधूपलब्धिः , न चासावनवयवः, नैष दोषःत्वमयुक्तम् , एकस्य तादृशस्य कस्यचित् प्रत्ययस्वाभावात्, भिन्नसमुदायविषयं वर्णान्तरमेव तदिति शकुनिभाष्ये [ यदि पुन-45 माता-पितृजन्यपुत्रस्यैकजातीयत्वदृष्टान्तस्यानेन दान्तिकेन रिमे वर्णाः शकुनिवत् स्युः, आन्यभाव्यं तु कालशब्दव्यवायादिति सह वैषम्यात्, नहि पुत्रे पित्रो रूपे पृथक पृथक् साक्षालक्ष्येते, प्रथमाध्यायप्रथमपादभाध्ये ] प्रतिपादितम् ।" इति । तथा च इह चोभयोः [ घस्य आपश्च ] रूपे पृथक् साक्षादेव लक्ष्येते, लोपशास्त्रज्ञानात् पूर्व यस्तत्रोपलभ्यत एव सोऽवयव इत्यर्थः. 10 ततश्च नायमेकप्रत्ययरूपः किन्तु प्रत्ययसमुदायरूप इति तस्य अन्यथा शाखाया अपि छेदनोत्तरमन्यत्रोपलम्भादनवयवत्वं
प्रत्ययत्वेन ग्रहणाभावात् “प्रत्ययस्य" [७. ४. १०८.] स्यात् । एवं चानुपलम्भकयत्न विनाऽपि तत्र चान्यत्र चोपलभ्य-50 इति परिभाषाया अप्रवृत्तेः। प्रत्ययसमुदायस्य प्रत्ययकार्य- मानोरनवयत:
पाया अप्रवृत्तः। प्रत्ययसमुदायस्य प्रत्ययकार- मानोऽनवयवः, तं विना तत्रोपलभ्यमान एव यः सोऽवयव इति स्वीकारेच स्वाङ्गसमुदायस्थापि स्वाङ्गकार्य स्वीकर्तव्यं स्यादिति
भाष्याशय इति परे" । इत्थमनुबन्धानामवयवत्वमेवेति खमतं कल्याण पाणिपादं यस्याः सेत्यर्थं कल्याणपाणिपादत्यत्र स्वाङ्ग-प्रदर्य तन्त्र प्रसक्तानसारूप्यादिदोषानुद्भाव्य तदुद्धरणायानवय15 समुदायस्यापि स्वाङ्गत्वेन “असहन०" [२. ४. ३८] |
२०J| वत्वपक्षमुपस्थाप्य तत्र च दोषोद्धारं कृत्वा “उभयमिदमनुबन्धेइति ङीप्रत्ययस्यापि प्रसङ्गः स्यात् । यद्यपि भोजवंशजा क्षत्रिया
| पूक्तमेकान्ता अनेकान्ता इति, किमत्र न्याय्यमित्याशय-55 भोज्या, अन्न आपि परे "भोज-सूतयोः क्षत्रिया-युवत्योः" | "एकान्ता इत्येव न्याय्यम्, कुत एतत् ? अत्र हि हेतुर्ग्यपदिष्टः,
२. ४. ८१.] इति सूत्रेण भोजशब्दान्त्याकारस्य 'क्ष्य' । यच नाम सहेतुकं तच्याय्यम्" इत्येकान्तपक्षो [अवयवत्वपक्षः] आदेशे प्रत्ययसमुदायरूपत्वं 'प्या' इत्यस्य नास्ति तथापि |
| व्यवस्थापितः [तत्रैव महाभाष्ये ], अत्र च प्राचीन-नवीनयोर्बहु20 'व्याया' इति भेदनिर्देशे “षष्ठ्यान्त्यस्य [७. ४. १०६.] विवाद:-बोध्यावयवत्वं बोधकावयवत्वं भाष्यकृतोऽभिमतमिति,
इत्यस्य प्रास्यासर्वादेशत्वमसम्भवीत्यभेदनिर्देशस्य तदर्थत्वमस्य | किसानुबन्धत्वमिति, कथं चात्र पक्षता, कि साध्यस्वरूप, किं60 न्यायांशस्य ज्ञापकमित्यस्मिन्नभिप्रेताथै बाधकाभाव इत्येताव
हेतुस्वरूपमित्यादिविषये, तच्चात्रानुपयुक्तमिति न विचार्यते । म्मात्रे तात्पर्यात् ॥ ३४॥
खमते च तत्रोपलब्धिदर्शनादवयवत्वमेव निश्चित्य तत्पक्षे
समापतितानसारूप्यादिदोषानुद्धर्तुमय न्यायः संगृहीतः। अनुनानुबन्धकृतान्यसारूप्या-ऽनेकस्वरत्वा
बन्धानां च बोधकावयवत्वेन डा-ऽणोरनुबन्धहेतुकमसारूप्यं प्राप्त 25 ऽनेकवर्णत्वानि ॥ ३४॥
तदनेन न्यायेन निषिद्धमिति न डविषयेऽण् भवतीति पूर्व प्रति-6b त० --- एतन्यायस्योत्थितिबीजं चानुबन्धानां बोधकावय- पादितमेव । अत्रेदं शयते-बोधकावस्थायामसरूपयोरित्यर्थस्य वत्वस्वीकार एव । 'सन्' इत्यादि प्रत्ययोपस्थापकपदं बोधकम्, विवक्षणे सर्वेषामेव प्रत्ययानां प्रायोबोधकावस्थायामसरूपत्वेन 'स' इत्यादि लक्ष्यघटकशब्दवरूपं च बोध्यम् , बोधकेष्वनुबन्धा | व्यावालाभेन “असरूपोऽपवादे' [५. १. १६.] इति सत्रे
उपलभ्यन्ते बोध्येषु च नोपलभ्यन्ते, अतो वोधकावयवत्वमपि ऽसरूपग्रह्मस्य वैयय स्यात्, किञ्च तत्र पक्ष एव न्यायखीकारो30 तेषां सन्दिह्यते, बोध्य-बोधकयोरर्ध-शब्दयोयाकरणानां मते- ऽपि कर्तव्य इति लाघवानुरोधेन प्रायोगिकासरूपत्वस्यैव ग्रहण 70 ऽभेदेन बोध्यानवयवत्वे बोधकानवयवत्वमपि तेषां स्यादिति कर्तव्यं, प्रयोगे च डा-ऽणोरसरूपत्वाभावेन सरूपत्वाविषयेऽणः सन्देहः । अत्र च पाणिनीये तन्त्रे महाभाष्ये "तस्य लोपः" प्राप्तिरेव नेति नास्ति न्यायस्वीकार आवश्यक इति. अत्रोच्यते
वाक्यार्थबोधकाले लक्षणेकचक्षुषां प्रायोगिकरूपज्ञानाभावेनौप[पा० सू० १. ३. ९.] इति सूत्रे इत्थं विचारितम्-“अथ , यस्यानुबन्ध आसज्यते किं स तस्यैकान्तो भवत्याहोस्तिदने
देशिकरूपग्रहणस्यैवौचित्यमिति । अयमाशयः-प्रायोगिके हि रूपे 36 कान्तः?, "एकान्तस्तत्रोपलब्धेः" [वार्तिकम् ], एकान्त
डा-ऽणोः सारूप्यमिति लक्ष्यकचक्षुष्का एव जानन्ति, लक्षणैक-75 इत्याह, कुतः ? तत्रोपलब्धेः, तत्रस्थो ह्यसायुपलभ्यते, तद्यथा
चक्षुष्काणामस्माकं कृते तु पूर्व तस्य [प्रायोगिकरूपस्य ] दुर्ग्रहत्वेन
| शास्त्रेधूपदिष्टस्यैव रूपस्य सरूपत्वादिव्यवहारप्रयोजकत्वमिति वृक्षस्य शाखा वृक्षकान्तोपलभ्यते” इति । अत्र कयट:-डा-ऽणोविरूपत्वेन “असरूपोऽपवादे." [५.१.१६.] इत्य"एकान्तः-एकदेशः, अवयव इत्यर्थः, अनेकान्तस्तूपलक्षणमेव त्रासरूपत्वेन ग्रहणाद् विकल्पेन बाधापत्तिरिति डविषयेऽणोऽप्याकेवलम् , यथा गृहस्य काकः । तत्रोपलभ्यमानस्य रूपद्वयदर्शनाद् । पत्तिः, तद्वारणायैतन्यायांशस्वीकारस्यावश्यकत्वमिति ।। 80