________________
૮૦
ફક્ત મૈત્રીથી જ નહીં પરંતુ આત્મીયતાથી ઓતપ્રોત થવું
મૂળે તો સૌમાં મૈત્રીથી જ નહીં બલકે આત્મીયતાથી ઓતપ્રોત થવાનું છે. એટલો ખ્યાલ રહે તો સામાના ગુણો અનાયાસે સ્પષ્ટ રીતે પ્રથમ પ્રથમ તકે પણ દેખાવા માંડશે. નહીં તો પ્રથમ પ્રથમ તકે તો આપણાં અહમ્ મિશ્રિત આગ્રહોની સામે પક્ષે જે કાંઈ દલીલો આવશે તે આપણને સામા પક્ષના દોષો જોવા અને દોષો જોવાના માર્ગે જ ઊંડે જવા પ્રેરશે.
સંતબાલ
નિખાલસતા અને સમજણ બંને શા માટે જોઈએ ?
આજે અને ગઈકાલે સવારે નિખાલસતા અને સમજણ બન્ને શા માટે જોઈએ ? એકથી કેમ ન ચાલે ? તે ઉદાહરણપૂર્વક આપેલી વાત નોંધમાં તો યથાર્થપણે લખાઈ છે. ધીરે ધીરે હવે તે જીવનની વિશ્વમયતાની સાધના સાથે વણાશે, એટલે અત્યારે કુદરતની જે સહાયતા કોઈ વાર અનાયાસે મળી જાય છે તેમાં સંગીન ઉમેરો થવાનો.
વિશ્વમયતામાં સંબંધો અનાયાસે વધે તેટલી વ્યાપકતા વધે
(૨) વિશ્વમયતાની સાધનામાં જેમ પરાણે સંબંધો વધારવાની વાત નથી તેમ અનાયાસે સંબંધ વધી જતા હોય તો સંબંધો વધી જવાથી વ્યાપકતા આવવાથી રખે ઊંડાણની વાત વિસરી જવાશે, એવી નાહકની ભીતિ રાખવાની વાત પણ નથી. આ તો જેમ અપરંપાર સમુદ્રમાં ઝુકાવ્યું છે તો ડૂબાડે કે તારે એ પણ ૐ હિર રૂપ સમાજગત સાધનાવાળા અવ્યક્ત તત્વ ઉપર પરિપક્વ વિશ્વાસની પણ વાત છે. તેમ તર્કોથી વિચારતાં પણ બે અને બે ચાર’ જેવી ચોખ્ખી ને ચટ વાત પણ છે. આજે તો આડેધડ ઝુકાવ્યું જ છે ને ? આ માનવજન્મ મળ્યો છે, પણ એનો વિકાસ માર્ગમાં ઉપયોગ કરવાને બદલે જુવાનીનું માખણ ખાવા-પીવા અને ભોગ ભોગવવામાં વેડફી નંખાય છે, એનાં કરતાં આ વિશ્વમયતાની સાધનામાં ઈશ્વરનિષ્ઠા અને ગુરુનિષ્ઠામાં સમર્પિત કરી આગળ વધ્યે જવામાં તો માનવજન્મની સાર્થકતા જ છે ને ?
શ્રી સદ્ગુરુ સંગે : વિશ્વને પંથે
સંતબાલ
