________________
ચિંચણ, 1-6-74
વિશ્વમયતા માટે ચિંતા નહીં પણ ચિંતન
એક દૃષ્ટિએ ઊંઘ ન આવવી, એ ચિત્ત સ્વસ્થતાની નિશાની ન ગણાય અને ચિત્તની અસ્વસ્થતાનું મૂળ મોટે ભાગે આ આસક્તિમાં જ હોય છે પણ
જ્યારે વિશ્વમયતા” અને “સર્વોપરિતા'નો વિચાર વ્યક્તિત્વની સાથોસાથ કરીએ તો એવે વખતે ચિંતા નહીં, પણ ચિંતન અનિવાર્ય હોય છે. સમયને પોતાને મર્યાદા હોય છે. નહીં તો અવસર ચૂક્યા મેહુલા થાય છે એટલે ચિત્તને શીધ્ર કરવા પડતા ચિંતનમાં અને દુન્યવી અસરોનાં પડઘારૂપે આવી સંવેદના થવી ઘણી વાર સ્વાભાવિક બને છે. આનો તાળો તો એ રીતે મળે કે જેનો અંત સારો, તેનું સૌ સારું.’
- “સંતબાલ'
- તમારા ગુરુદેવના વર્ણનમાં અતિશયોક્તિ આવવાનો ઘણો સંભવ છે. એટલે એ કાળજી રાખવી તે જરૂરી છે, બીજી રીતે પણ એ જરૂરી છે. કારણ કે આ નોંધ વાંચનારની એટલી શ્રદ્ધા ન હોય અને શરૂમાં જ જો એ વાંચનારના મન પર તમારા લખાણની અતિશયોક્તિની છાપ ઊઠે તો તેથી એમનું આ દિશામાં વળવું ઊલટું વધુ મુશ્કેલ પડી જાય !!
- “સંતબાલ'
પૂના, તા. 9-6-74
જ્યોતિ”થી “જ્યોતિ” પ્રગટે - તે ક્યારે ? ચિંચણની વાતોનો તંતુ હવે ફરી સાંધું. વાતચીતમાં ગુરુદેવ બોલ્યા,
દીવાથી દીવો પ્રગટે છે. જ્યોતિથી જ્યોતિ જલે છે. માણસે સ્વલક્ષી સાધના કરતાં વિવેક રાખવો જોઈએ. પોતે દીવારૂપ થાય, બીજાને સહજ સહજ નિમિત્ત પૂરું પાડે અને એ રીતે બીજા પણ એ સાધનાથી લાભ પામે તેમ થવું જરૂરી છે.” આ વિચારવા જેવું છે. ભક્ત નરસિંહ મહેતાએ ઠીક જ ગાયું છે, “તારા સંગનો રંગ ન લાગે, તો તું વૈષ્ણવ કાચો રે', આમાં નમ્રતાપૂર્ણ વિશ્વમયતા ભારોભાર તરી આવે છે. આનો અર્થ હરગિઝ એ નથી કે, હાથ પકડી પકડીને બીજાને સુધારવા સાધકે દોડ્યા કરવું, આ રીતની ખેંચ, તાણ વિશ્વમયતાને સાધક
શ્રી સદગુરુ સંગે : વિશ્વને પંથે
