________________
૧૭
ખંડઃ સાતમો વિશ્વમયતામાં આવતા વિવિધ સંબંધો,
માં હિન્દુ પતિન" “પરધન પથ્થર જાનિયે, પરસ્ત્રી માત સમાન” આ વાત નિરંતર વિચારવા જેવી છે, તુકાળ સિવાય સ્વ સ્ત્રી સહવાસ (જાતીય દૃષ્ટિએ) પર સ્ત્રી સંભોગ જેવોજ માનવો જોઈએ. અને જો સંતાન મર્યાદા પૂરી થઈ હોય અને થઈ છે, તો હવે ગાંધીજીએ જેમ સાડત્રીશમે વર્ષે આચરણમાં મૂક્યું અને પાંત્રીસમા વર્ષથી એ દિશા શરૂ કરી, તે રસ્તે વહેલામાં વહેલી તકે જવાય તેવી સૌથી પ્રથમ મનની સ્થિતિ કરી લેવી જોઈએ. વિજય અને વિજ્યા શેઠ-શેઠાણી એક શય્યામાં સૂવા છતાં સ્પર્શથી અળગાં રહેતાં હતાં. તોજ તેઓના ચાર નેણો હસતાં રહી શક્યાં. બાકી “મરણે બિન્દુ પાતેન” હોય તો હસવાનું ધ્યે આવે ? રડવાનું જ આવે. શ્રી રામકૃષ્ણ પરમહંસના જીવનમાં એ વાત શ્રી શારદામણી દેવીના મુખથી નીકળેલી આવે છે: “એમણે ચર્મસ્પર્શ ભલે નથી કર્યો, મર્મસ્પર્શ તો કર્યો છે.” અને તોજ શારદામણિજી સાચાં માતા બન્યા તેમજ વારસો રામકૃષ્ણ પરમહંસનો હૂબહૂ સંભાળ્યો - રામકૃષ્ણ પરમહંસ આ રીતે તેમના પૂજ્ય, પ્રણામપાત્ર અને પિતાતુલ્ય બની ગયા. તા. 27-5-78
સંતલાલ
પૂના, તા. 17-5-78
દરેક કાર્ય પ્રભુ અર્થે માનવું પત્રસુધા”માં ગુરુદેવ બોલ્યા છે :
“પ્રત્યેક કાર્ય પ્રભુ અર્થે માનવાની ટેવ પડી જાય તો વેઠ જેવું ન લાગે. પ્રભુ સર્વત્ર સર્વમાં છે. એ પ્રતીત થયા પછી તો હું સામાન્યમાં સામાન્ય કામ કરું છું તે પ્રભુ પ્રિત્યર્થે માનવાનું શીખવું એમાં ઓર મઝા છે. પ્રત્યેક ક્ષણે પ્રત્યેક કાર્યમાં પ્રસન્નતા અનુભવતાં શીખવું.”
શ્રી સદ્ગુરુ સંગે : વિશ્વને પંથે
