________________
असंस्कृतं जीवितमेवमायुः प्रतिक्षणं नश्यति यौवनं च । त्यकत्वा सुखं बाह्यमहो स्वमार्ग व्रजामि नो तन्मम मौरर्व्यमेतत् ॥ २७ ॥ પળે પળે આયુષ્ય અલ્પ થાય સંધાય ના જીવન ચાલ્યું જાય; મૂકી છતાં બાહ્ય સુખ સ્વમાર્ગે
વળે ન આત્મા મમ મૂઢ કેવો ? ૨૭ વળી આ જીવન ખરેખર અસંસ્કૃત છે. અર્થાત તેને સાંધી શકાતું નથી. આયુષ્ય પ્રતિક્ષણ ઘસાતું જાય છે, છેદાય છે. (યૌવનના રંગની તો વાત જ શી !) યૌવનની પણ તે જ દશા છે. થોડા વખત પહેલાં જેના વદન પર લાલી ચમકતી હતી ત્યાં આજે કરચલી પડી ગઈ છે. આવી જ રીતે બધી વસ્તુઓમાં છે. છતાં આ બાહ્ય સુખને તજીને અધ્યાત્મમાર્ગમાં હું રસ લેતો નથી. આંતરિક શાન્તિ ઇચ્છતો નથી. પોતાનામાં રમણ કરતો નથી તે ખરેખર મારો મૂઢ ભાવ જ છે. નહીં તો બીજું શું?
भज्जा य माया व पिया सुया वा मित्ताणि ताणं न ददंति जीवे । देहस्स रोगेसु य पत्तकाले પુvo સુધHો સર ૨ હો || ર૮ છે. भार्या च माता च पिता सुता वा त्राणं न मित्राणि ददंति जीवान् । देहस्य रोगेषु समाप्तकाले पुण्यं च धर्मं शरणं ददाति ॥ २८ ।। માતા પિતા મિત્ર સુપુત્ર પત્ની ન એ બધાં મૃત્યુ થકી નિવારે; વિપત્તિ ને મૃત્યુ તણા જ કાળે
સદ્ ધર્મ પુણ્ય શરણે જ આપે. ૨૮ સ્ત્રી, પુત્ર, પિતા, માતા અથવા મિત્રો જીવોને શરણભૂત થતાં નથી. જ્યારે દૈહિક ઉપાધિઓ ઉત્પન્ન થાય છે ત્યારે અથવા કાળ પ્રાપ્ત થાય છે ત્યારે કેવળ સદ્ધર્મ અને સત્પષ્યનો સંચય જ શરણરૂપ થઈ શકે છે (બીજું કોઈ જ નહિ).
૨૨
