________________
૧૩
ઉત્સાહના હિંડોળે નાચવા લાગતા. સૌનાં મોઢાં બાપુના આવવાની દિશા તરફ મંડાતાં. રાતભરની મહેનત અને શાંતિની સમજાવટ બે ઘડીમાં હતી ન હતી થઈ જતી. કારણ કે બાપુ આવે છે, તેમના દર્શન કરવાં છે. લોકે સાબદા થાય, જુવાનિયા દેડે, બાળકે નાચે, બાપુ આવતા રખાયા તે દાંડીકૂચ આવે છે. બૈરાં માથે કળશ ધરી સામૈયું કરવા જાય, ત્યાં સામી દિશાએ ટુકડી આવતી નજરે પડે. બાપુ જાણે દેડતા લાગે. પંડિતજી હાથમાં તંબૂરો અને માટે રામધૂન બેલાવતા હોય.
ઉતારે આવતાં બાપુ હાથપગ લૂછતા. નાન કરતા. અને પિતાના લખવા-વાંચવાના કામે લાગતા. ગ્રામજનોબહારથી આવેલા મહેમાનો, છાપાંવાળા અને બીજા દર્શન માટે પડાપડી કરી મૂકતા. એ બધાને રોકવામાં આવે પણ કાય શાના?
એમ કરતાં કરતાં પડાવ ભરૂચ જિલલાના સમની ગામે પહોંચ્યા. પિતાની નજરે નહિ પડતાં બાપુએ પૂછયું: “કુરેશી
ક્યાં?” હું તાવમાં પટકાયેલો. ઉતારાના એક ખૂણે તાવભર્યો હૂંકારા ભરતા હતા. કામ સાદાં હતાં. કામમાં મદદ કરનારા એક કરતાં અનેક હતા. પણ કામ કરવાની આવડતની ખામી, કામને પહોંચી વળવાને અતિ ઉત્સાહ અને બાપુનાં દર્શન માટેની દરેકના હૃદયમાં છુપાયેલી ઘેલછા ઉપરાંત નિત્ય બદલાતા તારા અને પ્રત્યેક દિને નવી ગોઠવણે કામને સરળ કરવાને બદલે અઘરાં કરી મૂકતી હતી.
