________________
વળી, દાંડીકૂચના સૈનિકે પણ કાંઈ બધા દે ન હતા. તેમાં ઘડાયેલા મહારથીઓ હતા. તો તરતમાં જ આશ્રમમાં આવેલા આશ્રમજીવનથી બિલકુલ ગાફેલ કે નહિ ટેવાયેલા, પણ બાપુના બોલ ઝીલી ફનાગીરીની રાહ લઈ આ ટુકડીમાં શામેલ થયેલા નવા આગંતુકેયે હતા. આવી રીતે ભિન્ન ભિન્ન વિચાર અને જુદી જુદી ટેવોવાળાઓને એકીસાથે સાચવવાના અને સંભાળવાના રહેતા.
એક બીજી મુશ્કેલી પણ હતી. જ્યાં પડાવ થતો ત્યાં ચોવીસ કલાક પૂરા રહેવાનું બનતું નહિ. લગભગ આખી રાત કામની. પત્તાનો મહેલ ઊભું કરવાનો, બાપુની શાંતિ સાચવવાની, સરકારની શિરજોરીથી સાવધ રહેવાનું, લોકોના ગમાઅણગમાં પરખતા રહેવાનું, ટુકડીની જરૂરિયાતો ધ્યાનમાં લેવાની, એમ બધું એકીસાથે સાચવી લેવાનું રહેતું. વળી, લોકેની આવતી અઢળક પૈસારૂપે મળતી મદદનો હિસાબ રાખવાનો પણ રહેતો. “માંડ બાંધવામાં સૌ ભેગા થાય પણ તેને છેડતી વખતે કેઈ ના દેખાય.” તેમ બાપુ આવે છે એ અવાજે કેટલાયે જણ મદદ પહોંચાડવા દોડાદોડ કરી મૂકે અને બાપુએ સાજની કૂચ કરીને પગલાં ઉપાડ્યાં કે કોઈ પાસે ફરકનારું ન મળે. જેનું જે લાવ્યા હતા, જે જે ગોઠવ્યું હતું તે બધું પાછું સોંપવાનું, કેઈની ફરિયાદ ના ઊઠે તે જોવાનું, તેથી માનસિક તાણ ખૂબ જ રહેતી. જંબુસરમાં તાવે પકડ્યો, પણ સમણું પહોંચતા તાવે નકામું બનાવી દીધો. બાપુ ખબર કાઢવા આવ્યા.
