________________
સજીએ છીએ તેમ ભગવાનનાં બધાં સ્વરૂપને, બાળકોને વસ્ત્ર અને આવાસ મળે અને સુંદર વસ્ત્ર ને આવાસ, સુંદર ચિત્ર, શોભા ને કળાઓથી ભગવાનના જગતને શોભાવે તેવી સાંસ્કૃતિક રચનાઓનું સર્જન કરવું. સર્વના હિત-સુખ માટે તેને ઉપગ થાય તેમ કરવું. સૌનાં મન શાંત થાય, રવસ્થ થાય, સંવાદી થાય તેવી સંગીત અને ભાષાશૈલીથી પ્રભુની સૃષ્ટિમાં સંવાદ રચ. એ સંગીત પ્રભુ-ભજન છે, શામનાં ગાન તેમાં જ છે. ભેદમાંથી અભેદ ઊભું કરે, સમાજ, કેમ અને રાષ્ટ્રને – માનવમાત્રને એકતાથી સાંધે તેવા આત્મજ્ઞાન ને વિજ્ઞાનના સાહિત્યથી જગતને આનંદમય કરવું તે જ સાહિત્યપૂજા છે. છેવટે સર્વજનહિતાય, સર્વ જનસુખાય સતત સેવા રત રહેવું એ જ પ્રભુની સેવા છે. સામગ્રી, સંગીત, શણગાર, સાહિત્ય ને સેવાનો કેવળ હવેલીની પૂજામાં ઉપયોગ થતો તે સમગ્ર સમાજના ચરણે ધરશે એટલે કુષ્ણપૂજા વ્યાપક બનશે, કૃષ્ણ પણ વ્યાપક બનશે અને પૂજારીની ધર્મભાવના પણ વ્યાપક બની જશે. સર્વાત્માની સેવામાં હાજરાહજૂર થઈ જવાની આ જ સાચી ભકિત છે.” આ સમાજગત ભક્તિની રીત બતાવતાં સંતબાલે કહ્યું :
“સમાજકાર્ય જે થાય, આત્મધર્મ ચૂક્યા વિના;
વ્યક્તિ સમાજ બનેનાં, તે જ શ્રેયો સીધતાં.
સમાજને શ્રય-માર્ગે વાળવો હોય તો અન્ન ને ખાદ્ય સામગ્રી પેદા કરતા ખેડૂત, ગોપાલક નીતિથી અન્ન-દૂધ નિપજાવે તે જ તેનું સર્વ સત્ત્વશીલ સમાજ
