________________
૧૦૯
સંન્યાસ-દીક્ષા દીક્ષા પંથ નથી સહેલે, દીક્ષામાં મેગ્યતા ખપે, જ્ઞાન-ગર્ભિત વૈરાગ્ય, વિના દીક્ષા નહીં દીપે.
એક વખતે ખાદીની જરૂર હતી. ભંડારમાં સફેદ ખાદી ન હતી. ભગવા જેવી કેકટી ખાદી મળી તેને સ્વીકાર કર્યો. તે ધારણ કરતી વખતે સ્વામી માધવતીર્થજી યાદ આવી ગયા. એમણે ભગવાં ધારણનો સંકેત કર્યો હતો, પણ પહેલી પાત્રતા પછી વસ્ત્રપરિધાન તેવી માન્યતાને કારણે હજુ ભગવાં નહોતાં ધારણ કર્યા. પણ ભગવાંના સ્પશે હૃદયમાં રહેલી સંન્યાસની ભાવનાને મહરાવી અને સહજ પ્રસન્નતાથી ભગવાં વસ્ત્ર ધારણ કર્યો. તેની જાણ પૂ. સંતબાલજીને કરી. એમાંથી મધુર વિવાદ ઊભો થયો. પૂ. સંતબાલજી કહે કે, “સંન્યાસની વિધિસર દિક્ષા લઈને પછી વસ્ત્ર ધારણ કરો.” જ્ઞાનચંદ્રજી કહે, “જે કંચનને ન સ્પશે, વૈભવ વિલાસથી દૂર રહે, પગ વિહાર ને ભિક્ષાના પ્રેમી હોય, જેને વૈરાગ્ય તેના ત્યાગમાં સાક્ષાત્ દેખાતે હાય, દમામ, ચમત્કાર અને બાહ્ય દેખાવથી દૂર ભાગે અને અંતરમાં ભગવદ્ ભકિતથી ભરેલો હોય તે પુરુષ મળે તે જરૂર ગુરુ કરું. તેવા ગુરુની રાહમાં અગિયાર વરસ નીકળી ગયાં. જ્ઞાનચંદ્રજી સંન્યાસ-ભાવમાં મસ્ત રહે. જગત “બાપુ કે સ્વામીજી” કહે પણ સંતબાલજી તો તેમને નાનચંદભાઈના નામે સંબોધે અને જ્ઞાનચંદ્રજીના મનમાં પણ સંતબાલજીને કેમ સંતોષ ને સમાધાન આપવું તેનું મંથન થવા લાગ્યું. એવામાં
