________________
અધ્યાય દસમો
૩૯૯
आहुस्त्वामृषयः सर्वे देवर्षि रदस्तथा । असितो देवलो व्यासः स्वयं चैव ब्रवीषिमे ॥ १३ ॥ सर्वमेतदतं मन्ये यन्मां वदसि केशव नहि ते भगवन्व्यक्तिं विदुर्देवा न दानवाः ।। १४ ।। स्वयमेवात्मनाऽऽत्मानं वेत्थ त्वं पुरुषोत्तम । भूतभावन भूतेश देवदेव जगत्पते
!! ૧૬ || वक्तुमर्हस्यशेषेण दिव्या ह्यात्मविभूतयः । यामिविभूतिमिर्लोकान् इमांस्त्वं व्याप्य तिष्ठसि ।। १६ ।। कथं विद्यामहं योगिस् त्वां सदा परिचिंतयन् । केषु केषु च भावेषु चिंत्योऽसि भगवन्मया ॥ १७ ।। विस्तरेणात्मनो योगं विभूतिं च जनार्दन । भूयः कथय तृप्तिर्हि श्रृण्वतो नास्ति मेऽमृतम् ।। १८ ।।
અર્જુન બોલ્યા : પરંબ્રહ્મ, પરંધામ, ને પરમ પવિત્ર તું; આદિદેવ વિભુ દિવ્યપુરષ અજ શાશ્વત. ૧૨ કથે તને ઋષિ સર્વે, તથા દેવર્ષિ નારદ; અસિત દેવલ વ્યાસ, ને તે પણ કથે મને. ૧૩ એ બધું હું ખરું માનું, કેશવ! જે મને કથે; તારું સ્વરૂપ ના જાણે, ભગવન્! દેવ દાનવો. ૧૪ સ્વયં આત્માથી આત્માને, તું જાણે પુરુષોત્તમ; ભૂતોનો ઈશ ને રષ્ટા, દેવદેવ જગત્પતિ ! ૧૫ જે વિભૂતિથી આ લોકો, વ્યાપી રહે તે દિવ્ય જ; આત્મવિભૂતિ સંપૂર્ણ, કહેવા જોગ તું જ છો. ૧૬ કેમ હું ઓળખું, યોગી ! સદા ચિંતવતો તને. ચિંતવા યોગ્ય તું શા , ભાવોમાં ભગવત્ હુંથી. ૧૭ યોગ વિભૂતિ આત્માનાં, વિસ્તારથી ફરી વદ; અમૃત સુણતાં તૃપ્તિ નથી થાતી જનાર્દન ! ૧૮
