________________
અધ્યાય અગીયારમો
न त्वत्समोऽस्त्यम्यधिकः कुतोऽन्यो लोकत्रयेप्यप्रतिमप्रभावः || ४३ ||
तस्मात्प्रणम्य प्रणिधाय कायं
प्रसादये त्वामहमीशमीडयम |
पितेव पुत्रस्य सखेव सख्युः પ્રિયઃ પ્રિયાયા (+ પ્રિયસ્યા )ર્દમિ ટેવ સોહુમ્ || ૪૪ || अद्रष्टपूर्व हृषितोऽस्मि दृष्ट्वा
भयेन च प्रव्यथितं मनो मे ।
तदेव मे दर्शय देव रुपं
प्रसीद देवेश जगन्निवास || ४५ ॥
૪૩૭
किरीटीनं गदिनं चक्रहस्त
मिच्छामि त्वां द्रष्टुमहं तथैव । तेनैव रूपेण (ए भुजद्वयेन ) चतुर्भुजेन सहस्रवाहो भव विश्वमूर्ति ॥ ४६ ॥
૪૨
માની સખા, યાદવ, કૃષ્ણ ! મિત્ર ! અજુગતાં જે વચનો કહ્યાં મેં; પ્રમાદથી કે પ્રણયે કરીને, ન જાણતાં આ મહિમા તમારો. ૪૧ ને હાંસીમાં જે અપમાન કીધું, બેઠાં સૂતાં વિહરતાં જ ખાતાં, જાહેર કે અચ્યુત ! ખાનગીમાં, ક્ષમા કરો તે તુમ અપ્રમેય ! છો આપ આ લોક ચરાચરોના, પિતા તથા પૂજ્ય ગુરુ મહાન; ત્રિલોકમાં ઓ અતુલપ્રભાવ ! ન આપ જેવો, વધુ અન્ય કયાંથી ? ૪૩ માટે નમી, દેહ નમાવી પૂજ્ય ! તને પ્રભુ ! રીઝવું, થા સહિષ્ણુ; પ્રિય પ્રિયાનો, સુતનો પિતા ને સખા સખાનો તુંય તેમ મારો. ૪૪ રાજી થયો. હું અણદીઠું દેખી, પછી ભયે મારું મન છે વ્યથિત; તો તે મને દાખવ દેવ ! રૂપ, રીઝ દેવેશ ! જગન્નિવાસ ! ૪૫ સહસ્રબાહુ તું જ વિશ્વમૂર્તિ, જોવા ગદાધારી તને હું ઈચ્છું; ભુકુટ માથે વળી ચક્ર હાથે, ચતુર્ભુજાળું ધર એ જ રૂપ. ૪૬
+ × એ ગોંડલપ્રતિ પાઠાંતરો.
