________________
તા. ૨૧,૨૨-૫-૧૯૫૩ : મટીયાણા
સરોડથી નીકળી મટીયાણા આવ્યા. અંતર સાડા ત્રણ માઈલ હશે. ઉતારો મંદિરમાં રાખ્યો હતો. ગામે ખૂબ પ્રેમથી સ્વાગત કર્યું. સરસ મંડપ ઊભો કર્યો હતો. રસ્તામાં ૩,૪ મેર બહેનો મળ્યાં ચાર આના અને ફૂલ મહારાજશ્રીને પગે મૂકીને વંદન કર્યા. મીરાંબહેન ગીતાને કેડે લઈને આવતાં હતાં. એક બાઈએ જોયું, દોડતાં પાછળ આવ્યાં અને ગીતાને ગામ સુધી તેડીને સાથે આવ્યાં. કેવી શબરીઓ ગામડાંમાં વસે છે ! તે જોયું. રાત્રે સભા સારી થઈ. તા. ૨૩, ૨૪-૫-૧૯૫૩ : બાંટવા
નિર્વાસિતોની મુલાકાત મટિયાણાંથી નીકળી બાંટવા આવ્યા. અંતર આઠ માઈલ હશે. ઉતારો નિર્વાસિત મકાનમાં રાખ્યો. નિર્વાસિત ભાઈ બહેનોએ ખૂબ પ્રેમથી સ્વાગત કર્યું. તેમની સિંધી ભાષામાં કાળુંઘેલું બોલી પોતાની ખુશી બતાવતાં હતાં. મહારાજશ્રીએ હિંદી ભાષામાં કહ્યું. ભાગલા પડ્યાં પછીની મુશીબતો અને હવે એક બિરાદરીથી કેવી રીતે રહેવું તે સમજાવ્યું.
સાંજના હરિજનવાસ, ટી.બી.હોસ્પિટલ, નિર્વાસિત હોમ વગેરેની મુલાકાત લીધી. રાત્રે જાહેરસભા થઈ. તેમાં હિંદીમાં ભાષણ આપ્યું.
બીજે દિવસે નિર્વાસિત હોમમાં પ્રશ્નોત્તરી અને પ્રવચન થયું. મહારાજશ્રીએ જણાવ્યું કે, હું તમારા પ્રેમથી પ્રભાવિત થયો છું. ચીન અને પાકિસ્તાનના ભાગલા પડ્યા અને તમોને ઘણી મુશીબતો પડીસરકારે અને પ્રજાએ એ મુશીબતો ઓછી કરવા પ્રયત્ન કર્યો છે. પરંતુ એથી તમોને પૂરતો સંતોષ ન પણ થયો હોય, પરંતુ છેવટે તો ઈશ્વર જ આપણું દુઃખ દૂર કરી શકશે.
રચનાત્મક સમિતિ તરફથી અહીં વ્યવસ્થા ચાલે છે તેનાં સાધનો ઓછાં હશે. પણ કાર્યકરો તમને સંતોષ આપવા પ્રયત્ન કરતા હશે. ભારતને આઝાદી મળી તેમાં તમોને વધારે મુશીબતો સહન કરવાની આવી છે જે સંપત્તિ છોડીને આવવું પડ્યું છે. જે મુશીબતોનો સામનો કરવો પડ્યો છે તેથી ઘણાને એમ લાગતું હશે કે, મારે ભોગે સ્વરાજ્ય સાધુતાની પગદંડી
૧૬૭
