________________
ન્યાય અને સમાધાન મહારાજશ્રી ગોચરી લેવા નીકળવાની તૈયારીમાં હતા. તેવામાં એક વૃદ્ધ વિધવા માજી આવ્યાં, વાત કરતાં કરતાં રડી પડ્યાં. વાત એમ હતી કે તેમના ઘરના આગળના ચોકમાં એક પટેલે માતાની બે દેરીઓ ચણાવી દીધેલી. ઘટના એવી બનેલી કે એક રાત્રે એ ભાઈને સ્વપ્ન આવેલું કે, “........ માતા છું મારે આ જગ્યાએ વાસ કરવો છે, તો ત્યાં મારું સ્થાપન કરજે.' આ ઉપરથી વાજતેગાજતે માતાનું સ્થાપન કર્યું. ખૂબીની વાત તો એ છે કે એ જગ્યાની અડોઅડ જ એ ભાઈના ચોકની જગ્યા આવેલી હતી. ધારત તો ત્યાં દેરી કરી શકાત. પણ આ તો પેલી વૃદ્ધ બાઈનો રસ્તો બંધ કર્યો, તેમ છતાં ગામના કોઈજ માણસે વાંધો ન લીધો કે બીજાના ઘર આગળ આમ ન થાય. તે વૃદ્ધાનું કોમ તરીકે એક જ ઘર હતું. તેમને બે દીકરા હતા. પોતે વિધવા હતાં. દીકરા બહુ સુંવાળા હતા. એમણે કેટલેક ઠેકાણે આ અન્યાયની વાત કરી, પણ કોઈએ ધ્યાન આપ્યું નહિ અને બળિયાના બે ભાગ જેવું થયું. કોર્ટનો ન્યાય કેવો અટપટો અને મોંઘો છે તે તો સૌ જાણે છે. આ સ્થિતિમાં કોઈએ સલાહ આપી કે જાઓને મહારાજ પાસે એ કંઈક કરશે. એ ઉપરથી એ બહેન આવ્યાં હતાં.
મહારાજશ્રીને આ અન્યાય લાગ્યો. આવી સ્થિતિમાં ગોચરી કેમ લઈ શકે? ગામ લોકોને ખબર પડી કે મહારાજ ગોચરીએ નીકળ્યા નથી. કારણ જાણ્યું એટલે આગેવાનો દોડી આવ્યા. તેમની સાથે સ્થળની મુલાકાત લીધી. સૌને લાગ્યું કે અન્યાય કર્યો છે. પણ આ તો માતાનું કામ કોણ વિરુદ્ધ બોલી શકે ? દેરીઓ ખસેડાય અને માતા કોપે તો ? મહારાજશ્રીએ પ્રેમથી સમજાવ્યાં દેરી કરનારને પણ બોલાવ્યા હતા. તેમને પણ સમજાવ્યા કે માતા તો સૌની છે તે કદી અન્યાય ન કરે. તમને જો પ્રશ્ન સાચો લાગતો હોય તો જેમ વિધિપૂર્વક સ્થાપન કર્યું છે તેવી જ રીતે વિધિપૂર્વક ઉત્થાપન કરી શકાય. હું તમને એક ધર્મ સંસ્થાના સભ્ય તરીકે આ સલાહ આપું છું. પણ દેરી કરનાર ભાઈ કોઈ હિસાબે ન સમજયા. આ સ્થિતિમાં મહારાજશ્રી ભોજન કેવી રીતે લઈ શકે ? ભિક્ષાનું મોડું થતું હતું. બીજી બાજુ ગામના અગ્રેસરો કે જેઓ મહારાજશ્રીના ચાતુર્માસની વ્યવસ્થા કરતા હતા, તેમને પર
સાધુતાની પગદંડી
