________________
३९८
चतुर्थः पादः
लोणु विलिज्जइ पाणिऍण अरि खल मेह म गज्जु। वालिउ गलइ सु झुम्पडा गोरी तिम्मइ अज्जु ।।५।। मनाको मणाउं। विहवि पणट्ठइ वंकुडउ रिद्धिहिँ जण-सामन्नु।
किं पि मणाउं महु पिअहो ससि अणुअरइ न अन्नु ।।६।। (अनु.) अपभ्रंश भाषेत एवं, इत्यादि (म्हणजे एवम्, परम्, समम्, ध्रुवम्, मा
आणि मनाक् या) शब्दांना एम्व इत्यादि (म्हणजे एम्व, पर, समाणु, ध्रुवु, मं आणि मणाउं) असे आदेश होतात. उदा. एवम् ला एम्व (असा आदेश) :- पियसंगमि....तेम्व ।।१।।. परम् ला पर (हा आदेश) :- गुणहि *...पर. समम् ला समाणु (आदेश) :- केतु जु...समाणु ।।२।।. ध्रुवम् ला ध्रुवु (असा आदेश):- चञ्चलु...सयाई ।।३।।. मा (या शब्दा) ला मं (हा आदेश) :- मं धणि...विसाउ. प्रायोग्रहणामुळे (कधी मा ला म असा आदेश होतो किंवा मा तसाच रहातो. उदा.) माणि...भमिज ।।४।।; लोणु...अज्जु ।।५।।. मनाक् ला मणउं (आदेश) :- विहवि...न अन्नु ।।६।।.
(सूत्र) किलाथवा-दिवा-सह-नहेः किराहवइ दिवे सहं नाहिं ।। ४१९।। (वृत्ति) अपभ्रंशे किलादीनां किरादय आदेशा भवन्ति। किलस्य किरः।
किर खाइ न पिअइ न विद्दवइ धम्मि न वेच्चइ रूअडउ। इह किवणु न जाणइ जह जमहो खणेण पहुच्चइ दूअडउ ।।१।।
१ लवणं विलीयते पानीयेन अरे खल मेघ मा गर्ज।
ज्वलितं गलति तत् कुटीरकं गौरी तिम्यति अद्य ।। २ विभवे प्रनष्टे वक्र: ऋद्धौ जनसामान्यः।
किमपि मनाक् मम प्रियस्य शशी अनुसरति नान्यः।। ३ किल न खादति न पिबति न विद्रवति धर्मे न व्ययति रूपकम्।
इह कृपणो न जानाति यथा यमस्य क्षणेन प्रभवति दूतः।।