________________
३९०
चतुर्थः पादः
बिम्बाहरि' तणु रयण-वणु किह ठिउ सिरिआणन्द।। निरुवमरसु पिएं पिअवि जणु सेसहाँ दिण्णी मुद्द ।।३।। भण' सहि निहुअउँ तेवँ मई जइ पिउ दिळु सदोसु। जेवँ न जाणइ मज्झु मणु पक्खावडिअं तासु ॥४॥ जिवॅ३ जिवँ वंकिम लोअणहं। तिवँ तिवँ वम्मह निअय-सर । (४.३४४.१)। मइँ जाणिउ प्रिय विरहिअहं क वि धर होइ विआलि। नवर मिअंक वि तिह तवइ जिह दिणयरु खयगालि ।।५।। (४.३७७.१).
एवं तिध-जिधावुदाहायौँ ।। (अनु.) अपभ्रंश भाषेत कथं, यथा, आणि तथा यां (शब्दां) च्या थादि (या)
अवयवाला प्रत्येकी एम, इम, इह आणि इध असे हे चार डित् आदेश होतात. उदा. केम समप्पउ...तासु ।।१।। -।।४।।; जिवँ जिव...निअयसर; मइँ जाणिउँ...खयगालि ।।५।।. याचप्रमाणे तिध आणि जिध यांची उदाहरणे घ्यावीत.
(सूत्र) यादृक्तादृक्कीदृगीदृशानां दादेर्डेहः ।। ४०२।। (वृत्ति) अपभ्रंशे यादृगादीनां दादेरवयवस्य डित् एह इत्यादेशो भवति।
मइं५ भणिअउ बलिराय तुहं केहउ मग्गण एहु।
जेह तेह न वि होइ वढ सइँ नारायणु एह ॥१॥ (अनु.) अपभ्रंश भाषेत यादृक्, इत्यादि (म्हणजे यादृक्, तादृक्, कीदृक् आणि
ईदृक् या शब्दां) च्या द- आदि (म्हणजे दृक् या) अवयवाला डित् एह
असा आदेश होतो. उदा. मई...एहु ।।१।।. १ बिम्बाधरे तन्व्याः रदनव्रणः कथं स्थितः श्री-आनन्द।
निरुपमरसं प्रियेण पीत्वा इव शेषस्य दत्ता मुद्रा ।। २ भण सखि निभृतकं तथा मयि यदि प्रियः दृष्टः सदोषः।
यथा न जानाति मम मन: पक्षापतितं तस्य ।। ३ श्लोक ४.३४४.१ पहा. ४ श्लोक ४.३७७.१ पहा. ५ मया भणितः बलिराज त्वं कीदृग् मार्गणः एषः।
यादृक् तादृग् नापि भवति मूर्ख स्वयं नारायणः एषः।।
