________________
प्राकृत व्याकरणे
३७७
(अनु.) अपभ्रंश भाषेत अस्मद् (या सर्वनामा) ला सि (प्रत्यय) पुढे असताना हउं
असा आदेश होतो. उदा. तसु हउँ.....दुल्लहहो.
(सूत्र) जस्-शसोरम्हे अम्हइं ।। ३७६।। (वृत्ति) अपभ्रंशे अस्मदो जसि शसि च परे प्रत्येकम् अम्हे अम्हई इत्यादेशौ
भवतः। अम्हे थोवा' रिउ बहुअ कायर एम्व भणन्ति। मुद्धि निहालहि गयणयलु कइ जण जोण्ह करन्ति ।।१।। अम्बणु लाइवि जे गया पहिअ पराया के वि। अवस न सुअहिँ सुहच्छिअहिं जिवँ ते वि ।।२।।
अम्हे देक्खइ। अम्हई देक्खइ। वचनभेदो यथसंख्यनिवृत्तयर्थः। (अनु.) अपभ्रंश भाषेत अस्मद् (या सर्वनामा) ला जस् आणि शस् (हे प्रत्यय) पुढे
असताना प्रत्येकी अम्हे आणि अम्हइं असे आदेश होतात. उदा. अम्हे...करन्ति ।।१।।; अम्बणु...ते वि ।।२।।; अम्हे...देक्खइ. अनुक्रमाची निवृत्ति करण्यासाठी (सूत्रात) वचनभेद (केलेला) आहे.
(सूत्र) टा-ङ्यमा मई ।। ३७७।। (वृत्ति) अपभ्रंशे अस्मदः टा ङि अम् इत्येतैः सह मई इत्यादेशो भवति। ___टा। मइँ जाणिउँ पिअ विरहिअहं क वि धर होइ विआलि।
णवर मिअङ्कु वि तिह तवइ जिह दिणयरु खय-गालि ।।१।।
१ वयं स्तोकाः रिपव: बहवः कातरा: एवं भणन्ति। ___मुग्धे निभालय गगनतलं कति जनाः ज्योत्स्नां कुर्वन्ति ।। २ अम्लत्वं लागयित्वा ये गताः पथिकाः परकीयाः कैपि।
अवश्यं न स्वपन्ति सुखासिकायां यथा वयं तथा तेपि ।। ३ अस्मान् पश्यति। ४ मया ज्ञातं प्रिय विरहितानां कापि धरा भवति विकाले।
केवलं (परं) मृगाकोऽपि तथा तपति यथा दिनकर: क्षयकाले।।
