________________
भासगाहा-१७३०-१७३९] पढमो उद्देसो
१३३ “निद्धमनिद्ध०" गाहा । तं लेवाडं निद्धं वा होज्ज अनिद्धं वा होज्ज । जइ निद्धं तो गोब्बरेण सुपुटुं काउं निरवयवं उवभामिज्जइ । गोब्बरं छगणं । अह न निद्धं तो सुलीढं काउं उवसामिज्जइ । बिइयदिवसे जइ दवं घेत्तव्वं तो तिकप्पं काउं घेप्पइ । अह भत्तं तो अकए चेव कप्पे घेप्पइ । छठे य दव्वाणि त्ति (गा० १७३१) अस्य व्याख्या -
जय ओदणो अधोए, घिप्पड़ तो अवयवेहिँ निसिभत्तं । तिन्नि य न होंति कप्पा, ता धोवसु जाव निग्गंधं ॥१७३५॥ तम्हा गुब्बरपुटुं, संलीढं चेव धोविउं हिंडे। इहरा भे निसिभत्तं, ओज्जवि चेव गुरुमादी ॥१७३६॥
"जइ ओयणो अधोए०" गाहा । ["तम्हा गुब्बरपुटुं०"] चोयको आह-यद्यधौते पात्रे द्वितीयेऽहनि ओदनो गृह्यते न त्ववयवद्रव्याणि तत्र संति येषां गन्धः तृतीयेऽप्यहनि लक्ष्यते, तेन च षष्ठभक्तमुपहन्यते । षष्ठभक्तं त्रिरात्रिकं भवति । यच्च यूयं मतिः-लेवाडं त्रिकल्पेन शुध्यति, तदप्यनेनैव कारणेन नोपपद्यते । कथं पुनर्लेवाडस्य शुद्धिर्भवति ? तावद्धोतव्यम् यावन्निर्गन्धिर्भवति । न च बहुभिरपि कल्पैर्निर्गन्धिर्भवति, तस्माल्लेवाडं जं स्निग्धं तं गोमयेन सन्मार्जयित्वा, अस्निग्धं तु सुसंलीढं कृत्वा द्वितीयेऽहनि विकल्पीकृत्वा अन्नपाणं ग्राह्यम्, अन्यथा रात्रिभक्तं भवति । 'ओज्जवियं' भोजनस्याचार्यादयो भवन्तिवमुक्ते चोयकेनाचार्याह -
भण्णइ न अन्नगंधा, हणंति छटुं जहेव उग्गारा । तिन्नि य कप्पा नियमा, जइ वि य गंधो जह लोगो ॥१७३७॥ "भण्णइ न०" गाहा । कण्ठ्या । 'जह लोगो'त्ति कथं पुनर्लोके ? वारिखलाणं बारस, मट्टिया छ च्च वाणपत्थाणं ।
मा एत्तिए भणाही, पडिमा भणिया पवयणम्मि ॥१७३८॥
"वारिखलाणं०" गाहा । वारिखला नाम परिवायगा, तेसिं बारसहिं मट्टियाहिं सुज्झइ । वाणपत्था तावसा तेसिं छहिं । एवं पिह सो वाइति लोके तो "मा एत्तिए भणाहि" गाहापच्छद्धं । 'एत्तिए'त्ति "जड़ ओदणो अधोते" (१७३५-३६) गाहाद्वयोक्तं यच्चोदकेन आचार्येण माकारेण प्रतिषेधितं । प्रतिमा इति मोयपडिमा तदपि पीत्वा शुचिरेव ।
पिह सोयाइं लोके, अम्हं पि अलेवगं अगंधं च । मोएण वि आयमणं, दिटुं तह मोयपडिमाए ॥१७३९॥
१. ओअविअंमुच । २. जहा लोए मुच । ३. सोया पि लोके अ ब । पिह सोयाई लोके मुच (गा० १७३९)।
