________________
[४९]
इहेव जंबुद्दीवे भारहे वासे विंझगिरिपायमूले नागसन्निवेसे होत्था । तत्थ य हिरन्नसुवन्नाइसमिद्धो पूरणो नाम गाहावई । सो य कयाइ मज्झरत्ते चिंतइ - 'अत्थि मे पुव्वज्जियाणं सुकयाणं फलविसेसो जेणाऽहं सव्वसुत्थो । ता संपयं पि जुत्तं मे सुकयज्जणं' । तंनिमित्तं च जं जहा काही तं तहा सव्वं संपहारेइ । तओ पहाए सुहि-सयण-परियणाइवग्गं आमंतित्ता सम्माणित्ता य विउलेणाऽसण-पाणाइणा तप्पुरओ जेट्टपुत्तं कुडुंबे ठावइ । आपुच्छित्ता य ते सव्वे सयं कारियं चउकोट्ठयं दारुमयं पडिग्गहं गेण्हइ ।
तओ दिट्ठदेव-नर-तिरिक्खजाईणं पणामकरणेणं पाणामा नाम जा पव्वज्जा तीए पव्वइओ य पूरणो जावज्जीवं च गहियाभिग्गहो सो छटुंछटेणं तवोकमेणं अणिक्खित्तेणं तवं करेइ । पारणगदिणे चउकोट्ठयं पडिग्गहं गहाय भिक्खं भमित्ता जं पढमे कोटे पडइ तं पहि-दीणाणाहाणं देइ । जं दोच्चे तं कागसुणगाईणं, जं तच्चे तं मच्छ-कच्छभाईणं, जं चउत्थे पडइ कोट्ठए तं अप्पणा आहारेइ । एवं चाऽईव खीणसरीरो पूरणो अवसाणकाले बेभेलसन्निवेसस्स उत्तर-पुरत्थिमं दिसाभागं गंतूण भत्तं पच्चक्खाइ ।
___एतथंतरंमि असुरनिकायेंदस्स चमरचंचा नाम रायहाणी अणिंदा आसि । तीए य सो पूरणो बालतवस्सी दुवालसवरिसाणि जाव सव्वं पि तावसवयं सेवित्ता मासं च पालियाणसणो मरिऊण उप्पन्नो सागरोवमाऊ चमरो नाम इंदो ।
समुप्पण्णमेत्तो चेवोहिणा सोहम्मे कप्पे सोहमवडिंसए विमाणे सक्कं सीहासणगयं वज्जपाणिं साइसयमहाविभूई नियसीसोवरि दिव्वाइं [भोगाइं] भुंजमाणं पासइ । तओ नियपरिवारासुरे सद्दावित्ता भणइ - 'को एस भो देवाणुप्पिया ! अपत्थियपत्थिओ ?' ते भणंति - 'सक्को देविंदो' । तेण भणियं - 'अन्नो खलु भो ! सो सक्को देविंदो, अन्नो सो चमरो असुरिंदो । ता सयं गंतुं सक्कमिमं अईवोवद्दवेमि त्ति ममिच्छा' । सोउं चेमं वारिओ सेसासुरेहिं । तहा वि दप्पाओ गहायाऽऽउहसालाओ फलिय(परिह)रयणं चलिओ चमरो ।
___ जंति य जया देविंदासायणत्थं असुरिंदा तया अवस्सं जिणं वा जिणचेइयं वा सुसाहुं वा सरणं कुणंति त्ति ठिई । तेणोहिणा महावीरं दट्ठणाऽऽगओ पुरिमताले चमरिंदो । मुक्कफलिह(परिह)रयणो य सामि वंदित्ता भणइ - 'भयवं ! तुज्झ निस्साए सुट्ठ विच्छायइस्सं सक्कं । तओ पुणो फलिह(परिह)रयणमादाय तुरियमसंखेज्जाणं दीव-समुद्दाणं मझमज्झेणं गंतुमुप्पइउं वित्तासिंतो जोइसगणं जिणित्ता वेसमणाइदिसापाले जेणेव सोहम्मे कप्पे सोहम्मवडिंसयं नाम विमाणं तेणेवाऽऽगम्म एगं पायं पउमवरवेइयाए ठवित्ता बीयं सुहम्माए सभाए करेइ । तओ फलिह(परिह)रयणेणिंदकीलं तिक्खुत्तो अक्खोडित्ता महया सद्देणेवं वयासी - 'कहिं णं भो ! सक्को देविंदो ?' सोउं चेमं असुयपुव्वं फरुसगिरं नाउं च 'चमरो'त्ति आसुरत्तो सक्को एवं वयासी - 'अहं सो चमरा ! अपत्थियपत्थया ! सक्को, जओ तुमं अज्ज न भवसि' । [तओ] तहेव सीहासणगओ जालासहस्साई मुयंतं भयंकरं चमरस्स वहाए वज्जं निसिरइ ।
तं च चमरो वज्जमभिमुहमागच्छंतं पेच्छिय भउब्भंतचित्तो संभग्गमउडाडोवो उड्डपाओ अहोसिरो कक्का(क्खा)सेयं पिव मुयंतो तुरियं जेणेव भगवं वीरो तेणेवाऽऽगंतुं 'सरणं'ति पजंपमाणो भगवओ दोण्हं पायाणं अंतरे पविट्ठो । सक्को वि वज्जं पेसित्ता 'नंत्थि खलु दुरंतासायणाणं जिण-चेइय-सुमुणीणं अन्नयरनिस्सं विणा सोहम्मागमणसामत्थं । चमरिंदस्स आसाइहीयंतस्स सरणीकयं जिणाइयं पि वज्जं विफुरियमइ(विप्फुरइ'-इइ) जावोहिं पउंजइ ताव पेच्छइ महावीरनिस्सं । तओ 'हा हा हओऽहमंसि'त्ति कट्ट