________________
[२६]
इओ य सो विसाहनंदिजीवो संसारं भमित्ता तुं[ग]गिरिगुहाए जाओ सीहो । तेण य नर-तिरियंतकरेणुव्वासिओ संखउरविसओ त्ति सोऊणाऽऽसग्गीवो नाम तया पयंडो पडिवासुदेवो नेमित्तियं गहाविसंवायं पुच्छइ – 'कुओ मे मच्चू ?' नेमित्ती भणइ – 'जो ते चंडमेहं नाम दूअं गंजिही तहा तुंगगिरिगुहावासिसीहं च मारिही तओ ते भयं' । सोउमिममासग्गीवो तज्जाणणत्थं चंडमेहावाहिएऽसेसरायाणो वारोसारएणं सबले नियोजिय पइवरिसं संखउरविसओ(ए) सालीओ वावित्ता रक्खावेइ ।
___अण्णया य पेसिओ पयावइस्संऽतेउरे पेच्छणयं पेच्छंतस्स पविट्ठो चंडमेहो । तं च दद्रुणुट्ठिओ राया। भग्गं पेच्छणयं । पुच्छिया य मंतिणो कुमारेहिं - 'कस्सेसो दूओ ?' तेसिं(हिं) वि 'महारायस्साऽऽसग्गीवस्स' त्ति साहिए कुमारेहिं भणिया नियपुरिसा – 'जया वच्चइ इमो दूओ तया कहियव्वमम्हं' । पडिवन्नं च तेहिं । रन्ना य निरायं सम्माणित्ता गुण-दोसं च वोत्तुं विसज्जिओ चंडमेहो । चलिओ य अप्पणो विसयस्स। कहियं च पुरिसेहिं कुमाराणं । तओ तेहिं गंतूण अद्धपहे कुवि(ट्टि)ओ दूओ । तस्स य जे सहाया ते सव्वे दिसोदिसिं पलाया । तओ रन्ना सुयं जहा - 'कुमारेहिं आधरिसिओ दूओ' । तओ बीहंतेण नियत्ताविओ । वाहरेत्ता बिउणं तिउणं दाणं दाऊण भणिओ - 'मा हु रण्णो साहेज्जसु जं कुमारेहि कयं' । तेण भणियं - 'न साहामि' । ताहे जे ते पुरओ गया तेहिं सिटुं जहा - 'आधरिसिओ दूओ' । ताहे सो राया कुविओ । तेण दूएण नायं जहा – 'रन्नो पुव्वमेव कहियं' । तओ जहावत्तं सिटुं ।
तओ आसग्गीवेण अन्नो दूओ पेसिओ - 'वच्च, पयावई गंतूण भणसु - सीहाओ मे सालिं रक्खाहि करिसिज्जमाणं' । गओ दूओ । रन्ना कुमारा उवालद्धा - 'कहमकालमच्चू खवलिओ ? जेण अम्हमणवसरे देवजत्ता आणत्ता' । राया पहाविओ । ते भणंति - 'अम्हे वच्चामो' । ते रुब्भंता वि मड्डाए गया । गंतूणं खेत्तिए भणंति - 'कहमण्णे रायाणो सीहं रक्खंता आसि ?' ते भणंति - 'आसहत्थिरह-पुरिसपागारं काऊण' । 'केच्चिरं ?' - 'जाव करिसणं पविटुं' । तिविट्ठ भणइ - 'को एच्चिरं अच्छइ ? मम तं पएसं दरिसेह' । तेहिं कहियं – 'एयाए गुहाए' । ताहे कुमारो रहेण गुहं पविठ्ठो । लोगेणं दोहिं वि पासेहिं कलयलो कओ । सीहो वियंभंतो निग्गओ । कुमारो चिंतेइ – 'एस पाएहिं, अहं रहेण । विसरिसं जुझं । असि-खेडगहत्थो होऊण ओइण्णो । ताहे पुणो वि चिंतेइ – 'एस दाढा-नक्खाउहो, अहं असि-फर(खेड)एण । एयमवि असमंजसं' । तं पि तेण असिखेडगं छड्डियं । सीहो वि तं दटुं संजायजाइसरणो गाढममरिसिओ चिंतेइ - 'अहो ! तावेक्कं थद्धया जं [हे]णेगागी गुहमागओ; बीयं भूमिमोइण्णो, तइयमाउहाणि वि मुक्काणि । अज्ज णं विणिवाएमि'त्ति महया विदारिएण वयणेण फालं दाऊणं संपत्तो, ताहे कुमारेण एगेण हत्थेण उवरिल्लो होट्ठो एगेणं हेट्ठिल्लो गहिओ । तओ जुण्णो पडगो विव दुहा काऊण मुक्को । ताहे लोएण उक्कट्ठिकलयलो कओ । अहासण्णिहियाए देवयाए आभरण-वत्थकुसुमवरिसं वरिसियं । ताहे सीहो तेण अमरिसेण फुरफुरितो अच्छइ - ‘एवं नाम अहं कुमारएण जुद्धेण मारिओ'त्ति । तया य किर सामिजीवस्स गोयमजीवो रहसारही आसि । तेण भण्णइ – ‘मा तुमं अमरिसं वहाहि । एस नरसीहो तुमं मियाहिवो । तो जइ सीहो सीहेण मारिओ, को एत्थ अवमाणो ?' ताणि सो वयणाणि महुमिव पियइ । सो मरित्ता नरएसु उववण्णो ।
सो कुमारो तं चम्मं गहाय सनगरस्स पहाविओ ते य गामेल्लए भणइ – 'गच्छह भो घोडयग्गीवस्स कहेह जहा – “अच्छसु वीसत्थो" ।' तेहिं गंतूण सिटुं । तओ रुट्ठो राया दूयं विसज्जेइ – 'एए पुत्ते