________________
[२३]
aman
न वि ते पारीवज्जं, वंदामि अहव(अहं व) ते इमं जम्मं । जं होहिसि तित्थयरो, अपच्छिमो तेण वंदामि' ॥ [४२८] एवण्हं थोऊणं, काऊण पयाहिणं च तिक्खुत्तो । आपुच्छिऊण पियरं, विणीयनयरिं अह पविट्ठो ॥ [४२९] तं वयणं सोऊणं, तिवई अप्फोडिऊण तिक्खुत्तो । अब्भहिअजायहरिसो, तत्थ मरीई इमं भणइ ॥ [४३०] जइ वासदेवपढमो, मयविदेहाए चक्कवट्टितं । चरिमो तित्थयराणं, अहो अलं एत्तियं मज्झ ॥ [४३१] अहयं च दसाराणं, पिआ य मे चक्कवट्टिवंसस्स । अज्जो तित्थयराणं, अहो कुलं उत्तम मज्झ' ॥ [४३२] एवं चुप्प(क्क)डमाणो, मल्लो व्व पुणो(मयपुण्णो?) समोसरणे । जाइमएण मरीई, निम(व्व)त्तइ नीयगोत्तं ति ॥ अह अन्नया कयाइ, रोगेणं वाहिओ गिलाणो सो । अस्संजओ त्ति न पडिगिज्जइ साहूहि चिंतइ य ॥ 'नाऽसंजयस्सऽवेक्खा, मम साहुपडिग्गहणंमि जं जुत्ता । तो कमवि सहायमहं, सत्थसरीरो करिस्सामि' ॥ पडुदेहेण य मिलिओ, धम्मत्थी कविलमाहणोऽणेण । पन्नविओ जिणधम्म, भणइ – 'तुमं किं न तं कुणसि ?' ॥ मरिई वि भणइ - 'सुंदरि(र) !, कम्मगुरू काउ तमहमसमत्थो' । केवलिगो(कविलो) वि भणइ - 'भयवं !, किं तह मझे(मग्गे) न धम्मोऽत्थि ?' ॥ तो मरिई कम्मगुरू, तं पि य नाउं 'सहाओ मे होही' । चिंतित्तु भणइ - 'धम्मो, अत्थि [हु] कविला ! [य] एत्थं पि' ॥ वयणेणिमिणा मरिई, कुमग्गमूलेण भणिउं कविलं । दिक्खित्तु भवे भमिही, सागरुवमकोडिकोडिं जा ॥ तत्तो तमणालोइय, जीवित्ता पुव्वलक्खचुलस(सी)ई । बंभलोयंमि देवो, जाओ दससागरो मरिई ॥ मरिईदरिसियकिरियानिरओ कविलो वि दिक्खइ सुरक्खो । आसुरिनाम सीसं, पढमं बहुगे तहऽन्ने वि ॥ तो धम्मत्थो मरिउं, जाओ कविलो वि बंभलोयसुरो । दिनविभंगुवओगो, मोहेणाऽऽगम्म सीसंते ॥ सद्वितंताइगंथे, सयंकए सिक्खवित्तु जाइ दिवं । तो तं परंपराए भगवाणं दरिसणं जायं ॥ मरिईसुरो वि जाओ, कोल्लागनामसन्निवेसंमि । पुव्वासीलक्खाऊ, दियभगवो कोसिओ नाम ॥