________________
[१७]
गंतूण पुच्छिया ते, – 'किं हिंडह एत्थ विझरन्नंमि?' । साहूहिं तओ भणियं, - 'सावग ! पंथाउ पब्भट्ठा' ॥ भणिओ य सिरिमईए, तं – 'सामि ! महातवस्सिणो एए । कंदाइकयाहारे, उत्तारसु विझरन्नाओ' ॥ देसि य तुमं पि तेसिं, फल-मूलाईणि भणियमह तेहिं । 'नऽम्हमेयाणि कप्पंति', तह वि न तुम धिई लहसि ॥ साहूहिं तओ भणियं, - ‘एवं सइ विगयवन्न-गंधाई । जइ अस्थि देहि नवरं, फलाइ चिरकालगहियाई' ॥ इय भणिएण तए विहु, तुरियं गिरिकंदराओ घेत्तूण । पडिलाहिया तवस्सी, परिणयफल-मूल-कंदेहि ॥ पंथं वि पाडिया तह, जायासहिएण सुट्ठ भावेण । साहिति य ते धम्म, तह धम्मियजणुचियं किच्चं ॥ तुम्हं पि साहुभणियं, कम्मोवसमेण परिणयं चित्ते । सो(दा?)उं च नमोक्कारो(?), तदा उ बेंति - 'तुब्भेहिं ॥ पक्खस्सेगंमि दिणे, आरंभं वज्जिऊण सावज्जं । पइरिक्कसंठिएहिं, अणुसरियव्वो नमुक्कारो ॥ तंमि य दिणंमि तुब्भं, सरीरविणिवायणं पि जइ कोइ । । चिंतेज्ज तह करेज्ज व, तहा वि तुब्भेहिं खमियव्वं ॥ एवं सेवंताणं, तुब्भं जिणदेसियं इय(मं) धम्मं । अचिरेणं धुवं होइ, मण(णो)हरलोयसंपत्ती' ॥ बहुमण्णिउं च तं तह, तुम्ह कुणंताण विंझगिरिसिहरे । पत्तो कयाइ सीहो, तब्भीया सिरिमई य ती(त)ए । घेत्तुं समीवमुक्कं, धणुहं; भणिया – 'सुभीरु ! मा भाहि । जेणेसो पसुराया, ममेक्कसरघायसज्झो' त्ति ॥ तो सिरिमईए भणियं, - 'एव एयं न एत्थ संदेहो । किंतु गुरुवयणलोवो, होही ता सहसु मरणं पि' । सोउं चेमं जाओ, निच्चलचित्तो तुमं सिरिमई य । सीहखद्धा उ. जाया, सोहम्मसुरा पलियआऊ ॥ तो वरविदेहलासे, धक्कपुरीए निवो कुरुमियंको । देवी य बालचंदा, तीसे पुत्तो तुमं जाओ ॥ तह कुरुमियंकसालय-भूसणनिवस्स कुरुमइपियाए । सिरिमइदेवो जाओ, धीया; नामाणि य कयाणि ॥ सव्व( ब )रमियंको त्ति तुहं, वसंतसेण त्ति तीएँ तो दो वि ।
लाकलावं. रमणीयं जोव्वणं पत्ता ॥