________________
[८]
तत्तो य बंधुदत्तो, 'नऽन्नह गहिहि'त्ति चिंतिउं भणइ ।। नयचलणो सो – 'अहं पि, तुम्हं संमेलिओ विहिणा' ॥ सोउं चे[व]मणिटुं, धणयत्तो भणइ - 'पुत्त ! कह पत्तो । तुममेयमवत्थं ?' साहियं च से बंधुदत्तेण ॥ सव्वं पि तं च सोउं, धणयत्तो भणइ - 'मोत्तु मम कज्ज । मोयावेमो सुंदर !, पढमं पियदंसणं ताव' ॥ इय जाव य मंतेंती, ताव तहिं धाविउं निवनरेहिं । घेप्पइ भुयंगपाओ, पहिओ य जणो त्ति दटुं च ॥ धणयत्त-बंधुयत्ता, थवेंति जक्खालयंतिए दव्वं । तं जा ता निवपुरिसा, पत्ता ते तया तु धाविता ॥ "किं थवह ?' ति भणंता, दटुं भीया य तेहिं पुण भणिया । 'मा भाह कहह सच्चं, मुटुं जेणऽज्ज भंडारं ॥ रन्नो केणइ तेणेस चुडणा कीरइ'त्ति सोउं च । मामय-भाणिज्जेहिं, भणियं - 'तुम्हं भएणेमं ॥ थवियं नियदव्वं चिय, पहिएहम्हेहिं जाणिउं चेमं । जं भणह तं कुणामो, संपइ तुब्भे पमाणं'ति ॥ भणियं च तेहिं - 'मामय ! अम्हे आएसकारिणो नवरं । ता गेण्हिऊण दव्वं, वच्चह तुब्भे नरिंदहरं ॥ तत्थ य परिक्खिऊणं, मंती तुब्भे विसज्जिही नूणं । अन्नह कीरंतंमि य, अवराहं पाविमो अम्हे' ॥ इय भणिया य पयट्टा, नरिंदपुरिसेहिं रायहरमेव । धणयत्त-बंधुदत्ता, घेत्तूणं दव्वजायं ति ॥ पत्तेहिं तत्थ पहिया मोत्तिय-वरकणयसंपउत्ता वि । दिट्ठा विमुच्चमाणा, परिक्खिउं मंतिणा णी[या] ॥ तो वीसत्था य गया, मंतिसमीवं तु पुच्छिया तेण । के ? कत्तो वा तुब्भे ?, किं ते पाथेयमण्णं वा ?' ॥ कहियं धणयत्तेणं,- 'वेसालीओ समागया अम्हे । वाणि(णी)यगसत्थेणं, कल्लं चिय एत्थ संपत्ता ॥ अम्हं च [पुव्व]पुरिसेहिं अज्जिअं [जं] किं पि दव्वजायं । तं घेत्तुं संपयट्टा, कज्जेणं [लाडदेसं तु] ॥ जाए तुहिक्के तंमि मंतिणा भणियं, – 'तं तुब्भ दव्वजायं पेच्छामो' । ता नरचोइएणं, तस्सुवणीया य बंधुयत्तेण ॥ सामाए गहियच्छाया, करंडिया तं च दट्ठणं ॥
