________________
[२३२]
ता वीसमसु मुहत्तं, रच्छामुहभूसणंमि एयंमि । [विलसंते] देवउले'; तो दोवि तहिं पविस्सामो ॥ चिट्ठइ य तस्स मज्झे, पडिमा दसरहवन्ना(पुत्ता)ण सीयाए । तं च नमिउं निसन्ना, देउलपासे विवित्तंमि ॥ पेच्छामो य जुवाणं, जच्चासेणेतयं तहिं चेव । पुरओ तुरियपहाविय-किंकरनियरं सुनेवत्थं ॥ तोऽहं 'नागरतरुणो, को वीमो होहिइ'त्ति नाऊणं । लज्जा[ऍ]परावत्तियदेउलसम्मुहमुहा जाया ॥ तरुणो वि धम्महेउं, पयाहिणं देउले करेमाणो । सो दट्ठमज्जउत्तं, हयहियओ धाविओ सहसा ॥ पडिउं च तस्स पाएसु, संसुओ भणइ 'सामि ! तुह मित्तो । कुम्मासहत्थिनामो, पणमियपुरेव्वओऽहं'ति ॥ नाओ य अज्जउत्तेण, धणियमालिगिओ व पुट्ठो य । दोण्ह वि कुलाण कुसलं, 'कओ तुमं निग्गओ पवाह(सं)?' ॥ सो भणइ - 'खेमकुसलं, सत्थाहकुलंमि तह य सेट्टिकुले । तुम्हं गमणनिमित्तं, महंतं साहेमि सुणसु तुमं ॥ सेट्ठिभवणंमि कन्ना, गय त्ति नाए पहायसमयंमि । तो किंकरदासीए, कहिओ सव्वो वि वुत्तंतो ॥ भणिओ य सत्थवाहो, घरमागंतूण सेट्ठिणा एवं । "वेवाहिय ! खमसु ममं, तं जं कडुयवेकल्लं ॥ सिग्धं च समाणिज्जउ, जायाइओ जोइऊण मोत्तु भयं । जह होही सो दुहिओ, विदेसवास-परघरेसु ॥ तुब्भं च पुव्वजायं, सव्वं साहइ तहाऽणुपुव्वीए । सत्थाहस्स वि सेट्ठी, जह कहियं तस्स चेडीए ॥ रोच्छी य तुम्ह विरहे, अंबा बहुपरियणं रुयाती । जाइसरणं च तुम्हं, विप्फुरियं दोण्हं पुरीए ॥ तो सेट्ठि-सत्थवाहेहिं, तत्थ देस-नगराकरसएसु । संपेसिया मणुस्सा, समंतओ मग्गिआ तुब्भे ॥ अहमवि य पणासयपुरं पट्टा विओ] तुम्हं गोत्तणनिमित्तं । अज्जं च तत्थ पत्तो न य सुद्धी का वि लद्ध त्ति ॥ चिंतेमि खीणदव्वा, धणियपरद्धा कयावराहा य । पच्चंते सेवंते, पुरिसा दुरहीयविज्जा य ॥ उ(अ)रए परए हिंडिउं च तत्तो इहाऽऽगओ एहि । देवा य मे पसण्णा, जं मे सफलो समो जाओ' ॥
