________________
[२२७]]
सोउं चेमं चेडिं, बेमि रुयंती - 'अह कहं होही । कज्जमिणं ? जं मरिही, सो विरहे मज्झ तोऽहं पि ॥ ता सारसिए घेत्तुं, लेहमिमं वच्च; तंमि लिहियं च । "सामिय ! देहाऽऽएसं, जत्थाऽऽगंतुं तुह मिलामि" ॥'. सा वि कयजहाइट्ठा-[ऽऽगया], समप्पेइ तस्स पडिलेहं । 'जेणोभयकुलकुसलं, सो च्चिय मेलावओ जुत्तो' ॥ दटुं चेमं मज्झ(तस्स?), वयणमइसएण दूमिया गमिउं । कह वि दिवसं पओसे, सारसियं बेमि - 'मं नेसु ॥ पिययमपासे' भणइ य, सा – 'धीरा होसु जेण वयणीयं । होही एवं कज्जे, कीरंते'; बेमि तोऽहं तं ॥ 'जइ जीवियाए कज्जं, सहि ! मे तो नेसु तत्थ मं तुरियं' । एवं निब्बंधेण य, तीए पडिवज्जिऊणाऽहं ।। मज्झ(ज्जि)यकयसिंगारा, भोयणवक्खित्तपरियणे नीया । पियवसहिं किच्छेणं, जणाउलत्तेण मग्गाणं ॥ तब्भवणपडिदुवारे, विवित्तदेसट्ठिया य दरिसेइ । दासी मे तं कंतं, सवयंसं सुहनिसण्णं ति ॥ दिट्ठो त्ति पुण हट्ठाओ, अच्छामो तत्थ एक्कपासंमि । 'जो कोइ पेच्छिहि'त्ति य, संकाउलविलियचित्ताओ ॥ अम्हं च भागधेज्जेहिं, तेण विसज्जिया पियवयंसा ।' 'पेच्छह कोमुइवारं, तुब्भे हं पुण सुविस्सं'ति ॥ तो तेसु गएसु नियं, सो चेडि भणइ - ‘एहि वच्चामो । तं चक्कवायपटुं, दट्ठमूसुगेण गिहनियर्ड' ॥ तं चाऽहं निसुणेतीय, ठिड्ड(या?) बारंमि जाव चिट्ठामि । ताव गया सारसिया, मम दासी तस्स पासंमि ॥ विणयरइयंजलिउडं, पुरओ समुवट्ठिअं च तं दटुं । बहुमाणससंभंतो; अह कंतो उट्ठिओ सहसा ॥ जत्तो चेवाऽहं गिह-हेट्ठा चिट्ठामि घरिणि ! पच्छन्ना । तत्तो चेवाऽऽयाओ, चेडीए समं पउमदेवो ॥ तो सकरहिं तं मे, दूई अंगुलिउडे गहेऊणं । भणइ परितोसपायड-पहट्ठवयणो इमं वयणं ॥ 'दिट्ठा पइ दूई तं, तुट्ठिपणटो मे हिययपओसो । जं व भणिया पियाए, कहेसु तं सोउमिच्छामि' ॥ अह भणइ चेडिया तं, - 'न किंचि अप्पाहिया अहं तीए । सयमेव विण्णवेही, सा किर भे आगया पासे' ॥
