________________
[१९५]
ANNNNNNN
नाउं बउलाए मच्छरेण पुव्वगहियसप्पं छोढूण दासचेडीए हत्थे विसज्जिओ घडओ । भणावियं च – 'तुज्झ सहीए फुल्लाणि पट्टवियाणि' । सुंदरीए वि 'न जाणामो किमेत्थ छूढ़'ति चिंतिय दासचेडीए च्चिय पुरओ उग्घाडिओ । अहासन्निहियदेवयाकयपणामाए य भणित्ता पंचनमोक्कारं छूढो तंमि हत्थो । देवयाए तब्भत्तिसमावज्जियाए सो सप्पो कया दिव्वा पुप्फमाला । सा च दटुं सुंदरीए धरिया तहिं चेव घडए । दासचेडी वि - 'न एसा केण वि सज्जिया ता कहं जाय ?'त्ति कोउगेणं तं जाव घेत्तुमारद्धा ता देवयाए पुणो कओ सो सप्पो । तेण य सा डक्का 'खद्धा खद्ध'त्ति कूएइ । तओ 'अहो ! सुंदरीए खाविया सप्पेणं'ति जाओ जणुल्लावो । तं च सोउं सुंदरी 'ममेसो अयसो समागओ'त्ति चिंतिय ठिया देवयाराहणत्थं काउस्सग्गेणं । देवयाए वि 'जुत्तो साहम्मिओवयारो'त्ति काउं लोयस्स मज्झे सव्वं जहावत्तं कहियं । तओ लोएण धिक्कारिया बउला । भणियं च -
'अपावह माणुसह पावु जो चिंतेइ परस्सु ।।
पच्चुप्फिडि विनियत्तु तउ तं तहु एइ अवस्सु' ॥ तह वि देवयाए सुंदरी(रिं) मज्झत्थेउं जीवाविया दासचेडी । दटुं च सयमिमं मए गहिओ धम्मो' त्ति । जिणपुरओ गाएमि ता तुमं पि सम्मं नच्चसु' ।
अमया भणइ - 'जाणामि सच्चमिमं जइ पडिऊरेइ पंडिया' । सा भणइ - 'भगिणि ! मए वि दिटुं नमोक्कारफलं जेण सुंदरि व्व नित्थरिओ मसाणपालो त्ति ॥छ। सुंदरि त्ति गयं ॥छ। मसाणपालकहा भण्णइ -
कासीजणवए वाणारसीनयरीए जियसत्तू नाम राया । नयरिप्पहाणा चर]सुंदरी नाम गणिया। तीए य समं रायपुत्तमित्तो [पुरोहियपुत्तो] अच्छए । सा य गणिया मंसेण विणा न भुंजइ । सो य राया धम्मपरो त्ति वरिसे वरिसे फिरंतमासक्कमेणाऽमारिं घोसावेइ । सुंदरी वि अणागया चेव मंसाणि सुक्कविऊणं संगहं कुणइ । अन्नया य भोगासत्तत्ताओ तीए [न जाणिओ] अमारिघोसणासमओ । तओ मग्गिओ पुरोहियपुत्तो मंसं । तेण वि रायपुत्तस्स मित्ततणओ कारणओ अवन्नाए सेणं(मेसं?) मारावित्ता [दिन्नो] तीसे । तं च नाउं नियत्तणओ दंडवासिएण साणुरक्खो कराविओ पुरोहियपुत्तो । पुण्णे य अमारिमासे दरिसिओ रन्नो । तेणाऽवि रुद्रुणाऽऽणत्तो य वज्झो । तत्थ य मसाणपालो नाम पाणो । जो य कोइ वहेयव्वो सो तस्स समप्पिज्जइ त्ति भणिओ सो रन्ना - 'अरे ! पुरोहियपुत्तमिमं मारेहि' । सो नेच्छइ मारेउं । रन्ना भणियं - "किंकारणं न मारेसि ?' सो भणइ – 'मए निवित्ती गहिया मारेयव्वस्स' । रण्णा भणियं – 'कहं ?' पाणो भणइ – 'साहेमि, सुण -
ममाऽसुहकम्मोदएण पडिया पुरीए मारी । तीए गहिओ अहं पि । तओ चिंतियं मए - [अहं ताव] बज्झो । तत्थ य मसाणपालो । एए उद्दिटुंति मेऽसिवं । मा मं पुरीओ निस्सारिज्जंतं दट्ठण मणोरहा पुज्जंतु [एयाण?] । तम्हा सयमेव मसाणे गंतुं मरामि जेण ते न पुच्छंति । तओ गंतुं पडिओ जाव मसाणेगदेसे चिट्ठामि तावाऽचिंतिओ कुओ वि समागओ सीयलो वाओ । तेण य सा मारी नट्ठा । तओ अहं गओ तव्वायागमणदिसाणुसारेण जाव थोवंतरं ताव पेच्छामि पडिमापडिवन्नं साहुं । तं च दटुं जाओ सत्थसरीरो अहं सव्वं पि फुलकेल्लयं(फल-फुल्लयं?) घेत्तुं गओ अहिणंदिउं पयाहिणं काउं वंदामि तं समणसीहं । दिट्ठा ये तदंतिए मए पुरिसा पुच्छिया य ते – 'के तुब्भे ?' तेहिं भणियं – 'एयस्स