________________
આશ્વસ્ત કર્યા, છાના રાખ્યા. વાત પૂછી કે “એકલા કેમ અહીં? કેટલા દિવસ થયા?” મહારાજે કીધું : “૩ દિવસથી અહીં છું. ઉપવાસ છે. ખાધું પીધું નથી. ૩ દહાડાથી મહારાજજીનું મોં નથી જોયું, વાપરું કઈ રીતે? મેં ભૂલ કરી છે ને મહારાજજીએ સજા કરી છે. એમનો વાંક નથી. પણ એમના વિના હું નહિ જીવી શકું.”
ધોળશા શેઠ દોડતા ગયા મૂળચંદજી મહારાજ પાસે ને કહ્યું, “સાહેબ ! પેલા છોકરાને મારી નાખશો તમે !' તો કહે, “શું થયું ?” “હવે એણે ઉપવાસ માંડ્યા છે, ને ખાતો નથી, પીતો નથી, ને રડ્યા કરે છે કે મારી ભૂલ થઈ ને ગુરુ મહારાજ મને માફ નહિ કરે ? તો મારું શું થશે? એમ વલોપાત કરે છે.”
મહારાજજી આ સાંભળીને દ્રવી ઊઠ્યા. કહે કે “ધોળશા, જા જા, જલદી એ છોકરાને મારી પાસે લઈ આવ.” બોલાવી લીધો, આશ્વસ્ત કરીને પાછો સંઘાડામાં લઈ લીધો. આ અનુશાસન.
શ્રાવકની પણ વાત કરું. એક શ્રાવક. ભાવનગર ગયો. પાલીતાણાની જાત્રા કરીને વૃદ્ધિચંદ્રજીને વાંદવા માટે. હવે તે વખતે વૃદ્ધિચંદ્ર મહારાજ ઠલ્લે જઈને આવ્યા અને એક મોટી તરપણી ભરેલા પાણી વડે પગ ધોયા.
કામ પતાવીને પેલો અમદાવાદ આવ્યો. એ ઉજમફોઈની ધર્મશાળાએ ગયો મૂળચંદજી મહારાજને વાંદવા. હવે બન્યું એવું કે તે ગયો ત્યારે જ મહારાજજી ઠલ્લે જઈને પધાર્યા હતા. તેમણે એક નાની કાચલી જેટલા પાણીથી પગ ધોઈ લીધા. આસન પર બિરાજમાન થયા.
એટલે પેલો શ્રાવક કહે કે “સાહેબ, ભાવનગર ગયો હતો.' તરત મહારાજજીએ પૂછ્યું : “મારો ભાઈ ત્યાં છે, એ
31
