________________
ભક્તિવિજયજી. મૂલચંદજી મહારાજ રોજ એને ટોકે કે “હવે તે દિક્ષા લઈ લીધી. તારી ઘરવાળી સાથે, ઘરના લોકો સાથે કોઈ વ્યવહાર હવે તારે રાખવાનો નહિ આવે તો કેમ છો ? શાતામાં છો” કહીને પતાવી દેવાનું. કડવાશની વાતો હવે ન હોય. સંસાર ભૂલી જવાનો.”
પણ પેલા ભૂલે નહિ. એક દહાડો એ વાત મહારાજ સાંભળી ગયા, જોઈ ગયા. તરત જ કહી દીધું: “જા, જતો રહે. આવો સાધુ મારા મકાનમાં જોઈએ જ નહિ.” સમુદાય-બહાર કરી દીધો એને. કાઢી મૂક્યો.
કાઢી મૂક્યા પછી જાય ક્યાં ? ઊભા તો રહેવાય નહિ, નીકળવું જ પડે. હઠીભાઈની વાડીએ ગયા. વાડીનો મુખ્ય દરવાજો, તે ઉપર બુરજીમાં રૂમો છે. અત્યારે તો નાનો ટુકડો જ છે. પહેલાં ત્યાં અપાસરો હતો. નેમિસૂરિ મહારાજે એ બુરજીમાં ચોમાસું કરેલું. એની નીચે જે ઘર છે ત્યાં મહાકવિ ન્હાનાલાલના દીકરા રહેતા'તા. એ મહેસૂલી અધિકારી હતા. એ ઉપાશ્રયમાં એક રૂમમાં જઈને આ સાધુ અંદર બેઠા. ખાય નહિ, પીએ નહિ, નીચે ઊતરે નહિ. બસ, રડ્યા કરે, રડ્યા જ કરે.
હવે ધોળશા ઝવેરી નામના શ્રાવક વાડીએ દર્શન કરવા ગયા, ત્રીજે દહાડે. તો માણસોએ કીધું કે એક મહારાજ અહીં ઉપર આવ્યા છે ને એ કાંઈ ખાતા નથી, પીતા નથી, બોલતા નથી, વહોરવા જતા નથી, ફક્ત રોયા કરે છે. શેઠ સાહેબ, જરા તપાસ કરો ને !
શેઠ ગયા ઉપર. જોયું તો ભક્તિવિજયજી. “બાપજી ! તમે? અહીં? એકલા ? કેમ ?” મહારાજ તો શેઠને જોઈને એમને બાઝી જ પડ્યા ને ધ્રુસકે ને ધ્રુસકે રડવા માંડ્યા. શેઠે
A0
