________________
મહિનો-બે મહિના ગયા, ને શીયાળો આવ્યો. ગોચરીમાં મેવો આવ્યો. યોગ એવો કે મેવો વધી પડ્યો. આહાર કરીને ઊભા થયેલા સૌ, પણ આ વસ્તુ વધ્યાની ખબર પડતાં મહારાજજીએ બધાને પાછા બેસાડ્યા, ને કહ્યું, “બધા થોડો થોડો લઈ લો તો પતી જાય. પરઠવવો ન પડે. એ વખતે પેલા સાધુશિવવિજય પણ બધા સાથે આવીને બેસી ગયા. મહારાજજીએ કીધું કે “અલ્યા, તે દહાડે ઊભો થઈ ગયો'તો તો નહોતો આવ્યો, ને આજે પણ ઊઠી તો ગયેલો તોય કેમ આવ્યો ? તે દહાડે ભાવે એવું નહોતું એટલે નહોતો આવ્યો, ને આ ભાવે છે એટલે ને? જા, કાલથી માસક્ષમણ કરજે.”
કર્યું. માસખમણ કરવું પડ્યું. મહારાજજીના કડક આદેશને ઉત્થાપવાની કોઈનીય તાકાત નહિ. કોઈ સાધુ-સાધ્વી એમની વાત ઉવેખી શકે નહિ.
એક ભક્તિવિજય નામના સાધુ. બહુ રૂપાળા. યુવાન. ભણેલા. પરણેલા, પણ પત્ની સાથે કડવા સંબંધ, અને પછી દીક્ષા લીધી. મહારાજજીને અત્યંત વહાલા સાધુ. વૈરાગ્ય પણ જબરો. બૂટેરાયજીએ એક દહાડો એની પરીક્ષા કરી : “દીકરા આ તારી પત્ની, આ તારું ઘર, તારો પરિવાર – બધું બહુ સરસ છે. તું પણ બહુ રૂપાળો છે. સંસાર ભોગવી શકે એવી બધી સ્થિતિ છે, તો જાને ઘેર; શું આ સાધુ થઈને બેઠો છે !”
ભક્તિવિજય મહારાજ શું જવાબ આપે છે એ ખબર છે? એ કહે છે કે “સાહેબ ! ઘેર બધું જ છે. હું હમણાં જતો રહું. પણ ત્યાં તમારા જેવા બાપા નથી. તમે જો મારી સાથે ઘેર આવતા હો તો હું જાઉં.” આવી પ્રીતિ ગુરુ-શિષ્યની હતી. - હવે એમની પાસે એમની પત્ની વાંદવા ને શાતા પૂછવા આવે. આવે ત્યારે હમેશાં છણકા ને છાશિયા કરે
39
