________________
કામિની પણ નથી. સંસારની મૂળ વાતો બે : સોનું અને સ્ત્રી. એ બેમાંથી એકેય આમની પાસે નથી. શ્વેત વસ્ત્રો પહેર્યા છે. અને મોં પર કપડું બાધેલું જોઈ પૂછ્યું કે આ શા માટે બાંધો? તો જવાબ મળ્યો કે જીવોની જયણા પાળવા માટે – રક્ષા માટે. તો બધાંય જીવોની રક્ષા કરે છે. કશો પરિગ્રહ નથી અને ભિક્ષાજીવી છે, ભિક્ષા માગીને ખાય છે. આ સાચા સાધુ છે ! એમણે ત્યાં દીક્ષા લીધી, ૧૮૮૮માં, ૨૫ વર્ષની ઉંમરે.
સંસારમાં બે સ્થિતિ છે. કાં તો આપણે ગુરુની શોધ કરીએ, કાં ગુરુ આપણી શોધ કરે. કાં તો હું ગુરુના શરણે જાઉં, કાં તો ગુરુ મારું વરણ કરે. ક્યારેક એવું બને છે કે ઓચિંતા જ ગુરુ આપણને પકડી લે, હેમચન્દ્રાચાર્ય માટે એવું કહી શકાય. દેવચંદ્રગુરુએ પાહિણી માતાને કીધું કે આ છોકરો તારે મને આપી દેવાનો છે. બપ્પભટ્ટસૂરિ માટે એવું કહી શકાય. ગુરુભગવંતે કીધું કે આ તમારું બાળક અમને સોંપી દેવાનું છે. તો ક્યારેક આમ ગુરુ વરણ કરે શિષ્યનું, તો ક્યારેક શિષ્ય ગુરુનું શરણ સ્વીકારે. અહીં શિષ્ય ગુરુને સ્વીકાર્યા છે.
દીક્ષા લીધી. દીક્ષા પછી જ્ઞાનમાર્ગમાં ઊંડો રસ. ક્રિયામાર્ગમાં પણ ખૂબ રસ. આગમોના થોકડા ભણે. એ લોકો ૩૨ આગમો જ માને. એ ૩૨ આગમોનું પારાયણ કરે. ગુરુજી શીખવાડે. શીખે, વાંચે, અને એટલા બધા તીણ-મેધાવી કે વાંચે, સાંભળે એમ મનમાં શંકાઓ સળવળે અને પૂછતા જાય. શબ્દ શબ્દનો અર્થ સમજવા માગે. ગુરુ સમજાવે તે કરતાં જુદો અર્થ પોતાને લાગે તો પૂછે. ગુરુ સમજાવે કે ભાઈ, આ અર્થ પણ થાય ખરો, પણ આપણી પરંપરા એ અર્થ સ્વીકારે નહિ. આમ બધું ચાલતું રહે.
પહેલાં ૩ ચોમાસાં દિલ્હી કર્યા. ગુરુજી બિમાર હતા. એમની સાથે ત્રણ ચોમાસાં. પછી વિચાર થયો કે મારે કંઈક વધુ
15.
