________________
એક મોટું ઓળિયું બહાર પડે. એમાં લખે : ફલાણો સાધુ : સાથે આંકડો લખ્યો હોય ૨, ૩, ૫, ૧ એમ જેટલા ઠાણા હોય તે આંક; એને આ ગામમાં રહેવું. આણે પેલા ગામમાં રહેવું. એ આખો પટ્ટો બધા સાધુનાં ચોમાસાનો જાહેર થાય. એમાં નીચે લખવામાં આવે કે આમાં જે આટાપાટા કરશે, સોદાબાજી કરશે, ફેરફાર કરશે, એને દંડ થશે. ગચ્છપતિની મંજૂરી લીધા વિના કોઈ ફેરફાર કરી શકાય નહિ.
આવી વિષમ પરિસ્થિતિ, કહો કે અંધાધૂંધી સર્જાઈ હતી તે કાળમાં. ત્યારે જરૂર હતી સંવેગમાર્ગને પાછો ધબકતો કરવાની, તપાગચ્છને પાછો આવતો અને જળહળતો કરવાની. કોણ કરે આ? કોણ કરે ?
આ વાતોને આપણે આજની પરિસ્થિતિ સાથે સરખાવીએ. આજે કેટલા સાધુ? સેંકડો ! હવે તો “હજારો માં પણ બોલી શકાય. ૨ હજાર એમ બાંધ્યા ભારે બોલી શકીએ. બે હજાર જેટલા સાધુઓ હશે, અને સાત હજાર સાધ્વીઓ હશે. બધું મળીને ૯-૧૦ હજાર થઈ જાય.
હવે તે જમાનામાં કુલ ૩૫-૪૦ સાધુઓ હતા. સાધ્વીજીઓ તો બહુ અલ્પ. સંવેગમાર્ગ સાવ ઝાંખો - ડીમ લાઈટ જેવો. એવે વખતે આ ગચ્છને જીવતો કોણ કરે ?
આજની સ્થિતિની વાત જોઈએ તો આજે પણ તમે બધા વિચારો છો અને બોલો પણ છો કે સાહેબ, કોઈ વ્યવસ્થા તો હોવી જોઈએ. અમારે કોને પૂછવું ? કોનું માનવું ? છેલ્લાં કેટલાંય વર્ષોથી હું તો આવું સાંભળતો આવ્યો છું. શ્રેણિકભાઈ શેઠથી માંડીને રોજના સામાયિક-પ્રતિક્રમણ કરનારા શ્રાવકો સુધીના તમામ લોકો અમને આ પૂછતા હોય છે કે સાહેબ, અમારે કોનું માનવું? પેલા આમ કહે, બીજા બીજું કહે, ત્રીજા
11
