________________
સ્થૂલિભદ્રની તમે વાત કરો છો કે બાર બાર વરસ સુધી એ વેશ્યા સાથે એમણે ભોગ ભોગવેલા, પણ સાધુ થયા પછી એને ત્યાં રહ્યા, ષડૂસવાળાં ભોજન કર્યા, એમની ચારે બાજુ કામભોગનાં ચિત્રો હતાં, સામે સોળ શણગાર સજીને એ સ્ત્રી નાચતી હતી, અને છતાં એ વિચલિત ન થયા ! સાહેબ, કહેતા તો દીવાના, સુનતા ભી દીવાના ? આવી વાત માન્યામાં કેમ આવે ?
આ સિદ્ધરાજ જયસિંહ બોલે છે. પેલા વિદ્વાન પણ બોલે છે. બધા આચાર્ય પાસે જવાબ માંગે છે કે તમારી વાત ગપ્પાં લાગે છે, સાચી નથી લાગતી.
ત્યારે આચાર્ય એનો જવાબ આપે છે. બહુ આકરો જવાબ છે. પણ આપવો જ પડે. શાસનની નિંદા થાય અને મહાપુરુષોની વાત મિથ્યા ઠરે તે કેમ ચલાવી લેવાય ? એટલે આચાર્ય જવાબ આપે છે –
सिंहो बली द्विरदशूकरमांसभोजी संवत्सरेण रतमेति किलैकवेलम् । पारापतः खरशिला-कणभोजनोऽपि कामी भवत्यनुदिनं वद कोऽत्र हेतुः ? ॥
ભાઈ, તમે વિશ્વામિત્રની સાથે સ્થૂલિભદ્રની સરખામણી ક્યાં કરો છો ? આ તો સિંહ અને પારેવાની સરખામણી ગણાય. કેમ? તો મહારાજ ! સિંહ છે ને, એ હાથીને ફાડી ખાય; હાથી અને સૂવરને મારે અને એના વિકાર અને ઉન્માદ જગાડે એવા માંસથી પોતાનું પેટ ભરે – ત્રણસો ને સાઈઠ દહાડા એ આ જ ખાય. અને છતાં એને કામવાસના વરસમાં એક જ વાર, ક્યારેક જ ઉદયમાં આવે, જાગે. એ વરસમાં અમુક જ વાર સંસારસુખ ભોગવે, ફરી ફરી નહિ. આવા જબ્બરદસ્ત વિકૃતિ કરનારા આહાર કરવા છતાં પણ.
15
