________________
= મારા અનુભવો
પ્રમાણે અમો અમારા હનીમુનના બહાને મુંબઈ આવ્યા. બીજા દિવસે જ પોતાની પ્રેમીકાને મળવા માટે જ સ્થળ બન્નેએ નક્કી કરી રાખ્યું હતુ ત્યાં પતિદેવ પહોંચી ગયા અને ઇન્તજારમાં ઘડીઓ ગણવા લાગ્યાં, પણ નસીબે યારી ન આપી. કન્યાના દર્શન દુર્લભ બની ગયા.
દરરોજ સમયસર પતિદેવ મુલાકાત માટે પહોંચી જતાં. પરંતુ નિરાશા અને નિસાસા સાથે પાછા ફરતા. છેવટે આ “આશા ઠગારી નવડી. સાચી હકીકત સામે આવી. તપાસ કરતાં ખબર પડી કે છોકરીના મા-બાપને આ ગુપ્ત મુલાકાતની ગંધ આવી જતાં ચૂપચાપ કોઇને કાનોકાન ખબર ના પડે તેવી રીતે દીકરીને મામાને ઘરે મોકલી દીધી હતી, જ્યાં મુરતિયા સહિત લગ્નની બધી તૈયારી કરી રાખી હતી, જેથી રાતોરાત લગ્ન લેવાઈ ગયા અને આમ, ફરી એક અસહાય બાલિકાનું લગ્નની વેદી પર બલિ દેવાઈ ગયું. આવો પ્રચંડ આઘાત મારા પતિ જીરવી ના શક્યા અને કોઇને પણ જણાવ્યા વગર ચૂપચાપ રેલ્વેના પાટા ઉપર નિરાંતનો દમ હંમેશાં માટે ખેંચી લીધો.
મારી સ્થિતિ ફરી પાછી સૂડી વચ્ચે સોપારી જેવી થઈ ગઈ. સસરા-પક્ષને હું ભારરૂપ લાગવા લાગી. તેથી તાબડતોબ મને મારા પિયરે તગેડી દીધી. સ્વાર્થને સીમા હોતી નથી તેનો મને તાદશ અનુભવ થયો. આવી નિરાધાર છોકરીને મા-બાપ વગર કોણ સંઘરે?
આમ, ફરી પાછી હું “સાપનો ભારો' બની ગઈ. મા ની ચિંતા મારા લગ્નનું સુદર્શન ચક્ર ફેરવતી ગઈ અને હું નિશાન બનતી ગઈ.
જીવનના પ્રથમ અંકે મને “કુંવારી માતા બનવાની ભેટ આપી, તો બીજા અંકે વિધવાનું બિરુદ આપ્યું. હવે ત્રીજો અંક કેવા આનંદ લાવશે તેની ચિંતામાં જ મને મારી પોતાની “ચિંતા” દેખાવા લાગી. માની
૬૪
