________________
મારા અનુભવો
ઝાલે પરથી હનુમાન જેવા કૂદકાઓ મારું - આવી ઇચ્છાઓથી મન ઉભરાઇ જતું, પરંતુ પગમાં મોટીબેનની જવાબદારીની બેડી મૌજૂદ હતી. આવી પરિસ્થિતિમાં પણ નિશાળનો સમય મારે મન અમૂલ્ય હતો કારણકે આ સમય મારો પોતાનો હતો. બેનપણીઓ સાથે ખુલ્લા મને વાતો કરી હું હળવાશ અનુભવતી, બાળપણની મીઠાશ અનુભવતી. આવું બાળપણ મારી અજાણમાં ઝટપટ વીતી ગયું અને મુગ્ધાવસ્થા આવી પહોંચી. તનમનમાં તરંગો ઉભરાવા લાગ્યા. આંખોની દુનિયા બદલાવા લાગી. સ્ત્રી-પુરૂષ વચ્ચેનો ભેદ પરખાવા માંડ્યો. મનની આંખો છાનુંછાનું જોવા પ્રયત્ન કરતી. જે અમસ્તુ લાગતું હતું તે હવે મનગમતું લાગવા માંડ્યું. યૌવનની વસંત પોતાના વાયરામાં લપેટી રહી હતી. આવી મુગ્ધ અવસ્થામાં હું પ્રવેશ પામી ચૂકી હતી. પરંતુ મા-બાપને મારી આ ઉંમરમાં ઉભી થતી સમસ્યાઓને સમજવાની ક્યાં દરકાર હતી ? તેઓની આની સમજ પણ નહોતી. તેઓનું આ અજ્ઞાન વારસાગત હતું. આ બાબતનું જાતીયતાનું શિક્ષણ તેઓ પણ પામ્યા નહોતા.
દુ:ખ તો એ વાતનું છે કે આવી વારસાગત અજ્ઞાનતા હજુ આજે પણ ચાલુ જ છે. શિક્ષણની દુનિયામાં આ વિષય મહત્ત્વનો નથી બની શક્યો. આજે હું મારા નિજી અનુભવથી કહી શકું છું કે આ વિષય વગરનું જ્ઞાન એકડા વગરનાં મીંડા જેવું છે. આ વિષ-ચક્રના ખપ્પરમાં આજે કેટલીયે કુંવારી કન્યાઓ રહેંસાઇ રહી છે. મારા મનમાં પણ આ ઉંમરે અનેક પ્રશ્નો થતાં. પરંતુ અફસોસ કે હું ક્યાંયથી સાચો ઉત્તર મેળવી શકતી નહીં. નિશાળમાં બેનપણીઓ ભેગી થઇને ચૂપચાપ આ સંબંધી વાતો કરતી અને એકબીજાને પોતાનું “અજ્ઞાન” પીરસતી. કેવી ભયજનક દશા !
ЧС
