________________
લાગ્યાઃ “ભગવન! આપની આજ્ઞા મળે તે છઠ ખમણના પારણાને માટે વાણિજગ્રામ નગરમાં ધનવાન, ગરીબ અને સાધારણુ બધાં ઘરમાં સમુદાની (ક્રમે આવતાં કઈ ઘરને ન છોડતાં કરવામાં આવતી) ભિક્ષાચર્યાને માટે જવા ઇચ્છું છું” ભગવાને કહ્યું: “જેમ સુખ થાય તેમ કરે.” (૭૭). એટલે ભગવાન ગૌતમ શ્રમણ ભગવાન મહાવીરની આજ્ઞા લઈને શ્રમણ ભગવાન મહાવીરની સમીપેશી કૃતિ પલાશ
ત્યમાંથી બહાર નીકળ્યું અને ધીરે ધીરે ચપળતા ન કરતાં સાવધાનીથી ધૂસરા પ્રમાણ પૃથ્વીને જોતા જોતા, સામે ઈર્યા શેધતા શોધતા જ્યાં વાણિજગ્રામ નગર હતું ત્યાં ગયા, જઈને વાણિજગ્રામ નગરમાં પ્રતિષ્ઠિત, અપ્રતિષ્ઠિત અને મધ્યમ કુળમાં યથાક્રમ ભિક્ષાચર્યાને માટે બ્રમણ કરવા લાગ્યા (૭૮). ભગવાન ગૌતમે વાણિજગ્રામ નગરમાં કલપને અનુસરીને ભિક્ષાચયને માટે ભ્રમણ કરતાં જેટલું પર્યાપ્ત થાય તેટલું ભકત–પાન ગ્રહણ કર્યું. પછી વાણિજગ્રામ નગરમાંથી નીકળીને કેટલાક સન્નિવેશની સમીપે જ્યારે તે જઈ રહ્યા હતા, ત્યારે ઘણુ માણસને શબ્દ તેમણે સાંભળ્યો. ઘણા માણસે મહિમહિ એક બીજાને કહી રહ્યા હતા કેદેવાનુપ્રિયે ! શ્રમણ ભગવાન મહાવીરના શિષ્ય આનંદ શ્રાવક પિષશાળામાં અપશ્ચિમ યાવતું મૃત્યુની આકાંક્ષા ન કરતાં વિચરે છે (૭૯) ઘણા માણસનું એવું બોલવું સાંભળીને અને મનમાં વિચારીને ગૌતમને આ પ્રકારને આધ્યાત્મિક આદિ (વિચાર) ઉત્પન્ન થયે: “ જઉં અને આનંદ શ્રાવકને જોઈ આવું” એમ વિચારીને કલાક સંનિવેશ, આનંદ શ્રાવક અને પિષધશાળા જે બાજુએ હતાં એ બાજુએ તે પહોંચ્યા (૮૦). આનંદ શ્રાવકે ભગવાન ગૌતમને આવતા જોઈ (જાવ) હe-તુષ્ટ હૃદય થઈને ભગવાન ગૌતમને વંદના કરી, નમસકાર કર્યા અને આ પ્રમાણે કહ્યું:
ભગવન્! હું આ વિશાળ પ્રયત્ન કરીને ચાવત નસેનસ રહી ગયો છું, એટલે દેવાનુપ્રિયની સમીપે આવીને ત્રણ વાર મસ્તક નમાવી ચરણોમાં વંદના કરવા અસમર્થ છું. હે ભગવાન! આપજ ઈચ્છાકાર અને અને અનભિયોગે અહીં પધારે, જેથી હું દેવાનુપ્રિયને ત્રણ વાર મસ્તક નમાવી ચરણોમાં વંદના નમસ્કાર કરૂં”૮૧ એટલે ભગવાન ગૌતમ આનંદ શ્રાવકની સમીપે ગયા. (૮૨). આનંદે ભગવાન ગૌતમને ત્રણ વાર મસ્તક નમાવી ચરણમાં વંદન-નમસ્કાર કર્યો અને કહ્યું
ઉપાશક દશાંગ સુત્ર
૯૩
