________________
હિā
શબ્દા -સજ્જ -સર્’બધા પદાર્થાને નડ્યા- જ્ઞાત્વા’ જાણીને સાધુ ષિતિòત્' સર્વજ્ઞાક્ત સંવરના આશ્રય લે ‘ધમઠ્ઠી-ધર્માર્થી” ધર્મના પ્રયાજનવાળા અને નવદાળથીપણ-૩વધાનથી ' તપ કરવામાં પરાક્રમશીલ અને મુત્તે ન્રુત્તે’-તુઓ ચુસ્ત’ ઇંદ્રિયાથી અને મન, વચન, કાયો ગુપ્ત અને જ્ઞાનાદિથી યુક્ત અને યા-સા’ સદા ‘બાયો-ગામપડ્યો:' પેાતાના અને બીજાના વિષયમાં ‘ન-યતેત’ પ્રયત્ન કરે ‘મા યદિવ-પરમાયયિતઃ' અને મેાક્ષની અભિલાષા કરે. ॥૧૫॥
સૂત્રા
સચમી પુરૂષ સમસ્ત પદાર્થાને જાણીને સંવર ગ્રહણ કરે. તથા ધર્માથી થઇને ઉગ્ર તપસ્યામાં પ્રયત્નશીલ રહે. તેણે મનેાગુપ્ત, વચન ગુપ્ત અને કાયગુપ્ત અને જ્ઞાનાદિથી યુક્ત થવું જોઇએ. તેણે સ્વપરની યતના કરવી જોઇએ. અને મેાક્ષની અભિલાષા સેવવી જોઇએ !! ૧
ટીકાથ
સાધુએ સમસ્ત પદાર્થાને અથવા સર્વાંગ પ્રરૂપિત મોક્ષમાર્ગને જાણીને સંવરને જ આશ્રય લેવા જોઇએ. તેણે શ્રુતચારિત્રરૂપ ધર્મનુ પાલન કરવાનાજ નિશ્ચય કરીને ઉગ્ર તપશ્ચર્યામાં પ્રવૃત્ત થવું જોઇએ. તેણે ઈન્દ્રિયા પર સયમ રાખીને મનેાગુપ્ત, બચનગુપ્ત અને કા`ગુપ્ત થવુ જોઇએ, અને સદૈવ સ્વાત્મા અને પરાત્માની યતના કરવી જોઇએ. તેણે આ લેાક અને પરલેાકના સુખની અભિલાષા રાખવી જોઇએ નહીં, પરન્તુ મેાક્ષની જ અભિલાષા રાખવી જોઇએ.
ભાવાર્થ એ છે કે- સાધુએ સ`જ્ઞ પ્રરૂપિત મેક્ષમા ને તથા સંસારના સમસ્ત પદાર્થના સ્વરૂપને સમજવું જોઇએ. તેણે સર્વજ્ઞ પ્રતિપાદિત સંવરને આશ્રય લેવા જોઇએ, તથા ધર્માથી થઇને તપસ્યામાં પ્રવૃત્ત થવુ જોઇએ. આ પ્રકારે મન વચન અને કાય ગુપ્તિથી યુક્ત થઈને અને જ્ઞાનાદિથી સ પન્ન થઈને યતનાપૂર્વક વિચરતા થકા મેાક્ષની જ અભિલાષા કરવી જોઇએ. ! ગાથા ૧પા
આગળ ઉપદેશ આપતા સૂત્રકાર કહે છે કે-“ “વિત્ત” ઇત્યા–િ
શબ્દાં- વાહે-ચઢ’ અજ્ઞાની જીવ ‘વિત્ત –વિત્તમ્ ' ધનધાન્ય હિરણ્ય વગેરે ‘ચ-ચ’ અને ‘વલયો-પશય:' પશુ મડ઼ેો-જ્ઞાતયઃ” તથા જ્ઞાતિજન તે સત્’તેમને ‘સરળતિ- સરમિતિ' પેાતાનું શરણુ ‘મન્નક્–મન્યતે' માને છે ‘તે-તે’ આ બધાં ‘મમ-મમ’ મારા છે તથા ‘તેનું વિ-સે’િ ધન વગેરે વસ્તુના ‘TM’-અમ્’હું સ્વામી શ્રું એવું અજ્ઞાની માણસા માને છે, પરંતુ આ બધું ‘નો તાન'નો ત્રાળમ્' ત્રાણુકારક નથી એવમ્ ‘સરળમ્ –રાળ’ શરણરૂપ ન વિડ્−ન વિદ્યત્તે' નથી. ૫ ૧૬ ॥
શ્રી સૂત્ર કૃતાંગ સૂત્ર : ૦૧
૨૪૨
