________________
સન્માન) આદિને ત્યાગ કરવો જોઈએ, અને સમ્યફ જ્ઞાનાદિથી યુક્ત થઈને સમસ્ત પ્રાણીઓને આત્મવત (પિતાના સમાન) જ માનવા જોઈએ. જે ૧૨
–ટીકાથ– દુઃખી અથવા અસાતવેદનીય કર્મના ઉદયને કારણે દુખને અનુભવ કરતો જીવ વારંવાર મોહને અધીન બને છે. અજ્ઞાનના ઉદયથી દુઃખને અનુભવ કરતા મૂઢ મનુષ્ય એવા એવા કાર્યો કરે છે, કે જેને લીધે તેનું સંસાર સાગરમાં પરિભ્રમણ ચાલુ જ રહે છે, અને તેને દુખોથી પીડાયા જ કરવું પડે છે. તેથી મેહહેતુક આત્મશ્લાઘા અને સન્માનને મુનિએ ત્યાગ કરવો જોઈએ. આ પ્રકારે જ્ઞાનાદિથી સંપન્ન થઈને સંયમયુકત સાધુએ સમસ્ત જીને આત્મતુલ્ય સમજવા જોઈએ, કારણકે મેહગ્રસ્ત જીવ દુઃખથી પીડિત થઈને વારંવાર સંસારમાં જ પરિભ્રમણ કરે છે. આ કારણે સંયમી સાધુએ પ્રશંસા, સન્માન આદિની અભિલાષાનો ત્યાગ કરીને અને જ્ઞાનાદિથી સંપન્ન થઈને સમસ્ત જીને આમતુલ્ય માનવા જોઈએ. કહ્યું પણ છે કે –“ crછે મનેa” ઈત્યાદિ
છકાયના જીવોને આત્મવત જ માનવા જોઈએ” ગાથા ૧રા હવે શાસ્ત્રકાર વ્રતને મહિમા વર્ણવે છે- “ વિ ” ઇત્યાદિ શબ્દાર્થ –ારંf ૪-અrrrr ઘરમાં પણ “મારા-સારા નિવાસ કરતો જે-રઃ મનુષ્ય બકુડ્ય--ગાનુજ્જુ ક્રમશ: “દિં સંક--ઘપુ રાતઃ પ્રાણ હિંસાથી નિવૃત્ત થઈને ‘--બધા પ્રાણિઓમાં “સમતાં-સંમત” સમભાવ શખવા “શે- તે કુદu--કુતિઃ સુત્રત પુરૂષ “રેવા રોગથે-રેવાનાં સ્ત્રોનું દેવતાઓના લેકમાં “ ” જાય છે. જે ૧૩
-સૂત્રાર્થ— ગૃહવાસ કરતે મનુષ્ય પણ જે કમે ક્રમે પ્રાણીઓની હિંસાને પરિત્યાગ કરતે જાય છે અને સમસ્ત પ્રાણીઓ પ્રત્યે સમભાવ કરતો સુવતવાન થાય છે, તો દેવ ગતિની પ્રાપ્તિ કરી શકે છે. જે ૧૩ છે
ટીકાર્ય
ગૃહવાસ કરતે મનુષ્ય પણ જે પ્રાણાતિપાત આદિથા નિવૃત્ત રહે અને સમસ્ત ત્રસ તથા સ્થાવર જીવો પ્રત્યે સમભાવ ધારણ કરે, તે તે જિનર્ત દેશવિરતિથી યુકત થવાને કારણે દેવેલેકની પ્રાપ્તિ કરે છે.
આ કથનને ભાવાર્થ એ છે કે- ગૃહસ્થાશ્રમમાં રહેનાર પુરુષ પણ જે દેશવિરતિને
શ્રી સૂત્રકૃતાંગ સૂત્રઃ ૦૧
૨૪૦
