________________
-
उपासकदशासूत्रे मम मज्झिमं पुत्तं साओ गिहाओ जाव साणिएण य आइंचइ, जेणं मम कणीयसं पुत्तं साओ गिहाओ तहेव जाव आइंचइ, जावि यणंइमा मम माया भद्दा सत्थवाही देवगुरुजणणी दुक्कर-दुक्करकारिया तंपि य णं इच्छइ साओ गिहाओ नीणेत्ता मम अग्गओ घाइत्तए,तं सेयं खलु मम एयं पुरिसंगिणिहत्तए"-त्ति कटु उहाइए, सेवि य आगासे उप्पइए, तेणे च खंभे आसाइए, महया महया सदेणं कोलाहले कए ॥१३७॥ तए णं सा भदा सत्थवाही तं कोलाहलसंद सोचा निसम्म जेणेव चुलणीपिया समणोवासए तेणेव उवागच्छइ, उवागच्छित्ता चुलणीपियं समणोवासयं एवं वयासी-"किण्णं पुत्ता! तुम महया२ सद्देणं कोलाहले कए ?" ॥१३८॥ तए णं से चुलणीपिया समणोवासए अम्मयं भई सत्थवाहिं एवं वयासी-“एवं खल्लु अम्मो! न जाणामि केवि पुरिसे आसुरत्ते ५ एगं महं नीलुप्पल० असिं गहाय मम एवं वयोसी
तथा चिन्तयति यावद्गात्रमासिञ्चति, यः खलु मम मध्यमं पुत्रं स्वस्माद् गृहाद् यावत्शोणितेन चाऽऽसिञ्चति, येन मम कनीयांसं पुत्रं स्वस्माद् गृहात्तथैव यावद्-आसिश्वति, याऽपि च खलु-इयं मम माता भद्रा सार्थवाही दैवतगुरुजननी दुष्करदुष्करकारिका तामपि च खलु इच्छति स्वस्माद् गृहान्नीत्वा ममाग्रतो घातयितुम् , तच्छ्रेयः खलु ममैतं पुरुषं ग्रहीतुम् ,, इति कृत्वोत्थितः, सोऽपि चाकाशे उत्पतितः, तेन च स्तम्भ आसादितः, महता महता शब्देन कोलाहलः कृतः ॥ १३७ ॥ ततः खलु सा भद्रा सार्थवाही तं कोलाहलशब्दं श्रुत्वा निशम्य येनैव चुलनीपिता श्रमणो'पासकस्तेनैवोपागच्छति, उपागल्य चुलनीपितरं श्रमणोपासकमेवमवादी." कि खलु पुत्र ! त्वया महता महता शब्देन कोलाहलः कृतः?" ॥१३८॥ ततः खलु स चुलनीपिता श्रमणोपासकोऽम्बिकां भद्रां सार्थवाहीमेवमवादीत-"एवं खलु अम्ब ! न जानामि कोऽपि पुरुष आशुरक्तः ५ एकं महान्तं
ઉપાસક દશાંગ સૂત્ર