________________
उपासकशाइस्ते [संग्रहगाथा] रसवाणिज्जयक्खो, अइयारो अट्ठमो विणिहिट्ठो । घावारो य विसाणं, जो सिंगयसोमलाईणं ॥७॥ सो एसो अइयारो, विसवाणिज्जाभिहो णवमो । अह दसमो अइयारो, इह बुधइ केसबाणिज्जं ॥८॥ कयविक्कयवावारो, दासीदासाइयाणं जो । तिलसरिसवाइपीलण,-वावारो जंतपालणं कम्मं ॥९॥ एत्थ वए अइयारो, कहिओ एगारसो एवं । अज-वस-महिसाईणं, जो संढीकरणरूववावारो ॥ १० ॥ निलंछणकम्मक्खो, अइयारो पारसो एसो । जं च दवाणलदाणं भूमीए उव्वरत्तणं करिडं ॥ ११ ॥ सो तेरसाइयारो, दवग्गिदावणपयक्खाओ । धन्नाइववणपोसण, कए य सरदहतलायाणं ॥१२॥ जो सोसो सो सरदह, तलायसोसणईयारो । कुलडा-वेसाईणं, पोसो भाडेण जीवियटुं जो ॥ १३ ॥
सो असईजणपोसण, महयारो पणरसो णेओ ॥” इति । ये पन्द्रह कर्मादान कहलाते हैं । जिनके द्वारा कठिन कोंका बन्ध होता है, या कठोर कर्मोंका जिनके द्वारा आदान-ग्रहण होता हो उनें कर्मादान कहते हैं। इन कर्मादानोंको श्रावक न स्वयं करते हैं, न दूसरेसे कराते हैं, न करते हुए की अनुमोदना करते हैं। भगवती सूत्र में कहा है___"जो श्रावक हैं उन्हें पन्द्रह कर्मादान स्वयं करना, कराना, या दूसरे करते हुए को भला जानना नहीं कल्पता है॥" गाथाएँ गतार्थ हैं ॥५१॥
આ પંદર કર્મદાન કહેવાય છે, જેણે કરીને કઠીન કર્મોને બંધ થાય છે, યા કઠોર કર્મોનું આદાન-પ્રહણ થાય છે, તેને કર્મદાન કહે છે. એ કર્મદાને આવક પોતે કરતા નથી, બીજા પાસે કરાવતા નથી અને કરનારની અનુમોદન કરતા નથી. ભગવતી સૂત્રમાં કહ્યું છે કે
જે શ્રાવક છે તેને પંદર કમાન પોતે કરવાં, કરાવવાં, કે બીજે કરતે હોય તેને ભલાં જાણવાં હતાં નથી.” ગાથાઓને અર્થ બેજ છે. (૫૧).
ઉપાસક દશાંગ સૂત્ર
