________________
भगवतीसूत्रे अयमाशयः यथा भस्मप्रतिच्छन्नो बहिर्वाह्यवृत्या तेजोरहितइव लक्ष्यते अन्तत्यातु तेजसा ज्वलत्येव तथा स्कन्दकोऽपि अपगतमांसशोणितत्वात् बहिस्तेजोरहितः अन्तस्तु शुभध्यानतपसा जाज्वल्यमानोऽस्त्येवेति ।। मू०१४ ॥ ___ अति विलक्षणानेकतपःकर्मकरणानन्तर स्कन्दकः कि करोतीत्याह-'तेणं कालेणं तेणं समएणं' इत्यादि ।
मूलम्-तेणं कालेणं तेणं समएणं रायगृहे नयरे समो. सरणं जाव-परिसा पडिगया तएणं तस्स खंदयस्स अणगारस्त अण्णया कयाइं-पुव्वरत्तावरत्तकालसमयसि धम्मजागरियं जागरमाणस्त इमेयारूवे अग्झत्थिंए चिंतिए जाव समुप्पज्जित्था एवं खलु अहं इमणं एयारूवेणं ओरालेणं जाव किसे धमणिसंतए जाए जीवं जीवेण गच्छामि। जीवं जीवेण चिट्टाभि जाव गिलामि। जाव एवामेव अहंपि ससदं गच्छामि ससदं चिट्ठामि तं अस्थि तामे उहाणे कम्मे बले वीरिए पुरिसकारपरक्कमे तं जाव । तामे अस्थि उटाणे कम्मे बले वीरिए पुरिसकारपरकमे जाव य मे धम्मायरिए से (अईव अईव उवसोभेमाणे चिट्टइ ) बहुत-बहुत शोभायमान हो रहे थे। तात्पर्य कहने का यह है कि जिस प्रकार से भस्म से ढकी हुई अग्नि बाहर में तो तेज रहित जैसी प्रतीत होती है, परन्तु भीतर में वह तेज से प्रज्वलित ही रहती है, उसी प्रकार से स्कन्दक अनगार भी मांस और शोणित से रहित होने के कारण बाहर में तेज से रहित थे-परन्तु फिर भी भीतर में शुभध्यान और तप से जाज्वल्यमान ही थे ॥ सू० १४॥
(तिथी) (अईव अईव उवसोभेमाणे चिट्टई) अतिशय शमिता उता. पार्नु તાત્પર્ય એ છે કે જેમ રાખથી અગ્નિ બહારથી જોતાં તે તેજહીન લાગે છે પણ અંદરથી તે તેજથી સળગતે રહે છે, તેમ સકન્દક અણગારનું શરીર માંસ અને શેણિતથી રહિત હેવાને કારણે બહારથી તે નિસ્તેજ લાગતું હતું પણ તેમને આત્મા તે શુભ ધ્યાન અને તપથી દેદીપ્યમાન હતું ! સૂ ૧૪ in
શ્રી ભગવતી સૂત્ર : ૨