________________
૬૪
सूत्रकृताङ्गसूत्रे
,
साधुभिरीहकर्म न कर्त्तव्यम् । 'से' सः 'आयरियाण' आचार्याणाम् आर्याणां वा ( सयं से) शतांशः शतमितिपदमुपलक्षणम् तेन स वक्ता - आचार्याणां शतसहखादपि अधोदेशे वर्त्तते इत्यवगन्तव्यम् । तथा 'जे, यः 'असणस्स' अशनस्य, इहापि अशनपदमुपलक्षणम् तेन वस्त्रादीनामपि संग्रहो ज्ञेयः । तेन अशनवखादे: 'हेऊ' हेतोः 'लावएज्जा' आलापयेत् । अस्याऽयमर्थः- य आहाराय वस्त्रप्राप्तये वा स्वकीयगुणान् परद्वारा प्रख्यापयेत्, सोऽप्याचार्य गतगुणेभ्यः सहस्रांशादप्यधोऽधो वर्तते साधुत्वरहितो भवति । स्वीयं गुणं स्वमुखादेव यो वर्णयति, स तु कः कथंभूतश्चेति ज्ञानिन एव जानन्ति । अधमादप्यधम इति । यः उदरंभरी लोके स्वादुभोजजलोभेन लुब्धः स्वादूभोजन प्राप्तियोग्यं धनिनो गृहमासाद्य तत्र धर्मarat धर्मकथा करता है, उसे सर्वथा कुशील ही समझना चाहिए । साधुओं को ऐसा कर्म कदापि नहीं करना चाहिए ।
इसके अतिरिक्त जो अन्न के लिए और उपलक्षण से वस्त्र आदि के लिए अपने गुणों को दूसरे के द्वारा प्रशंसा करवाता है, वह भी आचार्य के गुणों के शतांश या सहस्त्रांश भाग में नहीं है। वह साधुता से रहित है। जो अपने मुख से अपने गुण का वर्णन करता है, वह कौन और कैसा होता है, यह तो ज्ञानी ही जानते हैं । वस्तुतः वह अधम से भी अधम है ।
आशय यह है कि जो उदरंभरा पेटभरा स्वादिष्ट भोजन प्राप्त करने के उद्देश्य से किसी धनाढ्य के घर जाता है और उत्तम भोजन તદ્ન કુશીલ જ સમજવેા જોઇએ. સાધુઓએ એવુ. કકી કરવું' लेर्धये नहीं.
વળી અન્નને માટે (ઉપલક્ષણથી વજ્રને માટે પણ ગ્રહણ કરી શકાય) જે સાધુ પેાતાના ગુણાની ખીજા' લેાકા દ્વારા પ્રશ'સા કરાવે છે અથવા પોતે જ પાતાના ગુણાની પ્રશ'સા કરે છે, તે સાધુમાં પણ માચાના શતાંશ, સહસ્રાંશ કે લક્ષાંશ ગુણેાના પણ સદૂભાવ હાતા નથી. તે પણ સાધુના રહિત હવાને કારણે કુશીલ જ ગણાય છે. જેઆ પાતાને મેઢ પેાતાના ગુણાની પ્રશ'સા કરે છે, તેઓ કાણુ અને કેવાં હેાય છે, તે તેા જ્ઞાનીજ જાણે છે. ખરી રીતે તે એવાં પુરુષ અધમમાં અધમ હોય છે.
આ કથનનું તાત્પ એ છે કે જે ઉદરભર (સ્વાદ લાલુપ) સાધુ, સ્વાદિષ્ટ ભોજન પ્રાપ્ત કરવાની લાલચે કોઇ ધનવાન માણસના ઘેર જઈને, ઉત્તમ
શ્રી સૂત્ર કૃતાંગ સૂત્ર : ૨
