________________
खिप्पं न सक्केइ विवेगमेउं, तम्हा समुट्ठाय पहाय कामे । समिच्च लोयं समया महेसी, अप्पाणरक्खी चरेऽप्पमत्तो ।। १० ।। क्षिप्रं न शक्नोति विवेकमेतुं, तस्मात्समुत्थाय प्रहाय कामान् । समेत्य लोकं समतया महर्षिः, आत्मरक्षी चरेदप्रमत्तः ।। १० ।।
संस्कृत :
मूल:
मुहं मुहं मोहगुणे जयन्तं, अणेगरूवा समणं चरन्तं । फासा फुसन्ति असमंजसं च, न तेसिं भिक्खू मणसा पउस्से ।। ११ ।। मुहुर्मुहुर्मोहगुणान् जयन्तं, अनेकरूपाः श्रमणं चरन्तम् । स्पर्शाः स्पृशन्त्यसमंजसं च, न तेषु भिक्षुर्मनसा प्रदुष्येत् ।। ११ ।।
संस्कृत :
मूल :
मंदा य फासा बहु-लोहणिज्जा, तहप्पगारेसु मणं न कुज्जा । रक्खिज्ज कोहं विणएज्ज माणं, मायं न सेवेज्ज पहेज लोहं ।। १२ ।। मन्दाश्च स्पर्शा बहुलोभनीयाः, तथा प्रकारेषु मनो न कुर्यात् । रक्षेत्क्रोधं विनयेत् मानं, मायां न सेवेत प्रजह्याल्लोभम् ।। १२ ।।
संस्कृत :
जे संखया तुच्छ परप्पवाई, ते पिज्ज-दोसाणुगया परज्झा । एए अहम्मे त्ति दुगुंछमाणो, कंखे गुणे जाव सरीरभेउ ।। १३ ।।
त्ति बेमि। ये संस्कृतास्तुच्छपरप्रवादिनः, ते प्रेमद्वेषानुगताः परवशाः । एतेऽधर्मा इति जुगुप्समानः, कांक्षेत् गुणान् यावच्छरीरभेदः ।। १३ ।।
इति ब्रवीमि।
संस्कृत :
उत्तराध्ययन सूत्र
