________________
मूल :
अह आसगओ राया, खिप्पमागम्म सो तहिं । हए मिए उ पासित्ता, अणगारं तत्थ पासई ।। ६ ।। अथाऽश्वगतो राजा, क्षिप्रमागम्य स तस्मिन् । हतान् मृगान् तु दृष्ट्वा , अनगारं तत्र पश्यति ।। ६ ।।
संस्कृत:
मूल :
अह राया तत्थ संभंतो, अणगारो मणाहओ । मए उ मंदपुण्णेणं, रस-गिद्धेण घत्तुणा ।।७।। अथ राजा तत्र सम्भ्रान्तः, अनगारो मनाग हतः । मया तु मन्दपुण्येन, रसगृद्धेन धातुकेन ।।७।।
संस्कृत :
मूल:
आसं विसज्जइत्ताणं, अणगारस्स सो निवो । विणएण वंदए पाए, भगवं! एत्थ मे खमे ।। ८ ।। अश्वं विसृज्य, अनगारस्य स नृपः । विनयेन वन्दते पादौ, भगवन्! अत्र मे क्षमस्व ।। ८ ।।
संस्कृत :
मूल :
अह मोणेण सो भगवं, अणगारे झाणमस्सिए । रायाणं न पडिमंतेइ, तओ राया भयदुओ ।। ६ ।। अथ मौनेन स भगवान्, अनगारो ध्यानमाश्रितः । राजानं न प्रतिमंत्रयते, ततो राजा भयद्रुतः ।।६।।
संस्कृत :
मूल:
संजओ अहमम्मीति, भगवं! वाहराहि मे। कुद्धे तेएण अणगारे, डहेज्ज नर-कोडिओ ।। १० ।। संजयो अहमस्मीति, भगवन्! व्याहर माम् । क्रूद्धस्ते जसा ऽनगारः, दहेतु नर-कोटीः ।। १०।।
संस्कृत :
मूल :
अभओ पत्थिवा ! तुभं, अभयदाया भवाहि य । अणिच्चे जीवलोगम्मि, किं हिंसाए पसज्जसि? ।। ११ ।। अभयं पार्थिव! तुभ्यं, अभयदाता भव च। अनित्ये जीवलोके, किं हिंसायां प्रसजसि? ।।११।।
संस्कृत :
३१२
उत्तराध्ययन सूत्र