________________
मूल :
जो सहस्सं सहस्साणं, मासे मासे गवं दए। तस्सावि संजमो सेओ, अदिन्तस्स वि किंचण ।। ४० ।। यः सहस्रं सहस्राणां, मासे मासे गवां दद्यात् । तस्मादपि संयमः श्रेयः, अददतोऽपि किञ्चन ।। ४० ।।
संस्कृत :
मूल !
एयमटुं निसामित्ता, हे उकारणचोइओ। तओ नमिं रायरिसिं, देविन्दो इणमब्बवी ।। ४१ ।। एतमर्थं निशम्य, हेतुकारणचोदितः। ततो नमिं राजर्षि, देवेन्द्र इदमब्रवीत् ।। ४१ ।।
संस्कृत :
मूल :
घोरासमं चइत्ताणं, अन्नं पत्थेसि आसमं । इहेव पोसहरओ, भवाहि मणुयाहिवा ।। ४२ ।। घोराश्रमं त्यक्त्वा, अन्यं प्रार्थयसे आश्रमम् । इहै व पोषधरतः, भव मनुजाधिप! ।। ४२ ।।
संस्कृत :
मूल :
एयमढें निसामित्ता, हेउकारणचोइओ तओ नमी रायरसी, देविन्दं इणमब्बवी ।। ४३ ।। एतमर्थं निशम्य, हे तु कारणचो दितः । ततो नमी राजर्षिः, देवेन्द्र मिदमब्रवीत् ।। ४३ ।।
संस्कृत :
मूल :
मासे मासे तु जो बालो, कुसग्गेणं तु भुंजए। न सो सुक्खायधम्मस्स, कलं अग्घइ सोलसिं ।। ४४ ।। मासे मासे तो मासे मासे तु यो बालः, कुशाग्रेण तु भुङ्क्ते । न स स्वाख्यातधर्म स्य, कलामहति षोडशीम् ।। ४४ ।।
संस्कृत :
१४२
उत्तराध्ययन सूत्र