________________
સાધનાનાં ચાર ચરણો પરંતુ એ મુનિવૃંદના મનમાં પણ એવો ભાવ નથી કે શું લઈ મંડ્યા છે આ બધા ? અમારો સ્વાધ્યાય વગેરે થયો નહિ. કશું જ નહિ. મુનિવૃન્દના મોવડીએ સવારે શ્રાવકવૃન્દને પૂછ્યું : ગામ બહાર સોસાયટીનો ઉપાશ્રય છે, ત્યાં આજુબાજુમાં ગરબા-મંડળો ખરા ? શ્રાવકોએ કહ્યું : ના, જી ! ત્યાં બિલકુલ અવાજ નહિ આવે. મુહપત્તિ પડિલેહણની વિધિ કરેલ હોઈ મુનિવરો રોજ સાંજે સોસાયટીના ઉપાશ્રયે નવરાત્રીમાં જઈ આવ્યા.
નિમિત્ત તો ગુરુ છે” એવું સાધકો કહે છે. બુદ્ધ એક જન્મમાં પાડાના અવતારે ઝાડ નીચે પાડો બંધાયેલ છે. ઝાડ પર એક વાંદરો રહે. જે વારંવાર પાડાને પરેશાન કરે. આંખમાં આંગળી નાખે. નખોણિયાં ભરે.. પાડો કશો જ પ્રતિભાવ ન આપે. સહન કરે.
એ જ વૃક્ષ પર રહેલ એક વ્યત્તરદેવે પાડાને એની ભાષામાં કહ્યું : આ વાંદરો તને આટલો હેરાન કરે છે તો એને બોધપાઠ આપ ને ! એ નીચે ક્યારેક હોય ને તારી એક લાત એને વાગશે તોય એ ખો ભૂલી જશે.
પાડાએ કહ્યું : વાંદરો તો મારો ગુરુ છે. એનો તિરસ્કાર કેમ કરી શકાય ?
દેવને નવાઈ લાગી : વાંદરો ગુરુ શી રીતે ?
પાડો કહે છે : મારામાં સમભાવ હોવો જોઈએ એમ મને લાગે છે. હું એ માટેની સાધના પણ કરું છું; પરંતુ કોઈ પરીક્ષા ન લે તો મને શી રીતે ખ્યાલ આવે કે મારામાં સમભાવ છે. વાંદરો મારા સમભાવની પરીક્ષા કરે છે. એટલે એ મારો ગુરુ જ કહેવાય ને !
સાધનાપથ
૩૭.